Let's play: Final Fantasy Type-0 HD

Δημοσιεύτηκε στις 13 Απριλίου 2015

Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, το Final Fantasy Type-0 HD για να φτάσει στη Δύση μετά την ανακοίνωσή του χρειάστηκε περίπου τον ίδιο χρόνο με το Final Fantasy 15 (το οποίο δεν έχει βγει ακόμα κιόλας). Το Final Fantasy Type-0 HD ανακοινώθηκε το 2006 ως Final Fantasy Agito 13 για κινητά και PSP, με στόχο να αποτελέσει τη φορητή εμπειρία του μύθου της Fabula Nova Crystallis. Με τα πολλά, το παιχνίδι άλλαξε ταυτότητα, έγινε Final Fantasy Type-0, κυκλοφόρησε όντως μόνο στο PSP και μόνο στην Ιαπωνία. Τώρα, εν έτει 2015, ήρθε επιτέλους στα μέρη μας και μάλιστα ως HD remaster για PS4 και Xbox One. Άξιζε την αναμονή;

Το σενάριο του Final Fantasy Type-0 HD εξελίσσεται στην ήπειρο Orience, όπου κυριαρχούν τέσσερα ανεξάρτητα βασίλεια, το καθένα με τον δικό του κρύσταλλο - τέσσερα πετράδια με φανταστικές δυνάμεις που εξοπλίζουν τους κάτοικους κάθε βασιλείου με ιδιαίτερες ικανότητες. Η ιστορία ξεκινά όταν το βασίλειο Militesi αποφασίζει να κάνει πόλεμο στα υπόλοιπα, φοβούμενο την αποδυνάμωση του κρυστάλλου του. Η επίθεση δεν πάει κατ’ ευχήν όμως όταν το βασίλειο του Rubrum καταφέρνει να απωθήσει ακόμα και τις πιο ανεπτυγμένες τεχνολογίες των Militesi, ονόματι magitek, με τη βοήθεια της Class 0. Για να μη μπερδέψουμε πολύ τα πράγματα, αφού ακόμα το παιχνίδι παίρνει την ώρα του να εξηγήσει τί και πώς, ας πούμε απλά και χονδρικά ότι η Class 0 είναι μια επίλεκτη ομάδα εφήβων που δεν επηρεάζεται από τις τεχνολογίες των Militesi και βρίσκεται συνεπώς στην πρώτη γραμμή της άμυνας. Η λοιπή ιστορία ξετυλίγεται από αυτό ακριβώς το σημείο, την πετυχημένη άμυνα του Rubrum, και αποκαλύπτει δολοπλοκίες και ίντριγκες, καλούς και κακούς, θεούς και δαίμονες προσφέροντας ένα χορταστικό και μακροσκελές πακέτο.

Πράγματι, η ιστορία του παιχνιδιού είναι ένα από τα προσόντα του, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι απαλλαγμένη από προβλήματα. Μπορεί να είναι μια ιστορία σχετικά απλή αλλά οι διάφορες ιδέες που δένουν καίρια σημεία της δεν αναπτύσσονται ολοκληρωτικά. Για παράδειγμα, το τί είναι ένα l’Cie (ιδιαίτερος υπηρέτης κάποιου κρυστάλλου με ειδικές δυνάμεις) δεν εξηγείται ποτέ ιδιαίτερα. Είναι γεγονός πως η ιστορία του Type-0 παίρνει το χρόνο της για να προχωρήσει και, στην πορεία, χάνει κάτι από τη μαγεία της. Δεν ισχυρίζομαι πως χάνει κάτι από τη συνολική ποιότητά της, αλλά πως παρουσιάζεται ελαφρώς περίεργα και αυτό της αφαιρεί πόντους. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός πως όσοι ασχολήθηκαν με το new game+ του παιχνιδιού μιλάνε για μια πολύ πιο κατανοητή και ωραία πλοκή. Πέραν αυτών των πταισμάτων όμως, έχουμε μια απρόσμενα ώριμη και σοβαρή ιστορία με θεματικές που χειρίζονται σωστά. Μην ξεχνάμε πως, στην τελική, η Orience βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου και η Class 0 ουσιαστικά βγάζει το φίδι από την τρύπα.

Η... avant-garde αυτή ομάδα, η Class 0, απαρτίζεται από 14 δόκιμους ποικίλων φύλων, ηλικιών και προσωπικοτήτων. Κάθε ήρωας έχει τα δικά του χαρακτηριστικά βεβαίως, αλλά και τις δικές του ξεχωριστές ικανότητες στις μάχες. Εσείς, κάθε φορά πριν από μία μάχη καλείστε να διαλέξετε τρεις από αυτούς και χειρίζεστε μόνο τον έναν, με τους άλλους δύο να ελέγχονται από μία άψογη τεχνητή νοημοσύνη (σημειωτέον πως μπορείτε να χειρίζεστε όποιον ήρωα θέλετε από τους τρεις κατά τη διάρκεια της μάχης). Οι μάχες δεν εξελίσσονται με τη λογική των γύρων, ενώ το παιχνίδι, τις περισσότερες φορές, δε χρησιμοποιεί ούτε την ιδέα των encounters. Οι εχθροί είναι διάσπαρτοι στους χάρτες των αποστολών και εσείς, με προοπτική τρίτου προσώπου (του στιλ πίσω από τον ώμο), τους πολεμάτε χρησιμοποιώντας τις ξεχωριστές και μοναδικές ικανότητες της τριάδας σας.

Η ιδέα των 14 ξεχωριστών ηρώων χωρίς κεντρικό πρωταγωνιστή λειτουργεί πλήρως και θυμίζει κάτι από τα παλιά Final Fantasy. Οι δόκιμοι που χρησιμοποιούνται στη μάχη προφανώς αναβαθμίζουν τις δυνατότητες τους με τους πόντους και την εμπειρία που συλλέγουν από αυτές. Οι υπόλοιποι μπορούν να παρακολουθούν κάποιο μάθημα στην Akademia, το τρόπον τινά σχολείο της ομάδας, να συμμετέχουν σε εικονικές μάχες ή να λάβουν μέρος στις δευτερεύουσες αποστολές που εμφανίζονται κατά καιρούς και να αυξάνουν αντίστοιχα την εμπειρία τους. Ή απλά μπορείτε να παίζετε με διαφορετικούς δόκιμους κάθε σοβαρή αποστολή και να προχωράτε στο παιχνίδι με ελάχιστο grinding. Όπως και νά ’χει όμως, είτε παίζετε έτσι είτε αλλιώς, το Type-0 ποτέ δεν αφήνει αίσθηση κούρασης ή μονοτονίας. Υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνετε, πολλοί διάλογοι στην Akademia μεταξύ των δοκίμων να διαβάσετε και πολλές τυχαίες αποστολές στο χάρτη της Orience να κάνετε για να επεκτείνετε τα σύνορα του Rubrum, που δύσκολα δημιουργείται κόπωση μεταξύ των βασικών αποστολών.

Το καταπληκτικό σύστημα μάχης σίγουρα βοηθάει. Η λογική της σβέλτης εναλλαγής μεταξύ των τριών μαχητών κάθε φορά υλοποιείται άψογα και αν διαλέξετε τους κατάλληλους ήρωες, σπάνια φαίνεται παράλογα άδικο ή δύσκολο το παιχνίδι. Το αντίθετο, θέλετε να εμπλακείτε σε μάχες για να απολαμβάνετε τις ταχύτατες επιθέσεις από τους συμπαθητικούς δόκιμους και να αναπτύσσετε στρατηγικές ούτως ώστε να εξολοθρεύετε τους όποιος εχθρούς με στιλ, δίχως να προλάβουν καν να σας αγγίξουν. Σαφώς, το Type-0 εμπλουτίζει τη διαδικασία της μάχης με διάφορα συστατικά, όπως τα γνωστά στους φίλους της σειράς Final Fantasy, eidolons (παντοδύναμα τέρατα που βοηθούν στη μάχη και εν προκειμένω καλούνται θυσιάζοντας έναν από τους τρεις μαχητές) ή την ουσία phantoma, που περισυλλέγετε από ηττημένους εχθρούς. Το phantoma λειτουργεί ως o καταλύτης κάθε μαγικής δύναμης των δοκίμων. Χρησιμοποιώντας το ενισχύετε την αντίστοιχη μαγική δύναμη, ανάλογα με το χρώμα της ουσίας. Άλλες μαγικές δυνάμεις μπορεί να αναβαθμίζει το μπλε Phantoma, άλλες το κόκκινο, δίνοντας έτσι στο παιχνίδι μια βασική ιδέα οικονομίας, χωρίς αυτή να βαραίνει τη ροή του ή να σας αναγκάζει σε αέναο grinding.

Τα μεγαλύτερα προβλήματα του Type-0 είναι ο κόσμος του και σε ένα πιο απτό επίπεδο τα γραφικά του. Η Orience, πιθανώς λόγω της καταγωγής του παιχνιδιού από το PSP, δεν αφήνει καμία απολύτως ιδιαίτερη εντύπωση, είναι σα να μην έχει ταυτότητα. Τα περιβάλλοντα ως επί το πλείστον παραμένουν βαρετά και κοινότυπα, κάτι που ισχύει ακόμα και για τους εχθρούς. Ενώ λοιπόν η ιστορία προσφέρεται για αρκετά φευγάτα πράγματα, για τον έναν ή τον άλλον λόγο, ο κόσμος του παιχνιδιού υστερεί σε σχέση με τα περισσότερα Final Fantasy. Τεχνικά, κανείς δεν περίμενε η συγκεκριμένη επανέκδοση να συγκλονίζει και αυτό είναι που ισχύει. Παρόλες τις αξιέπαινες προσπάθειες της Square, το γεγονός ότι το παιχνίδι κυκλοφόρησε πριν καιρό και μάλιστα στο PSP βγάζει μάτι. Οι υφές είναι αρκετά θολές, τα μοντέλα χαμηλής ανάλυσης και τα εφέ απλώς μέτρια. Αυτό που σώζει την κατάσταση είναι η εξαιρετική νοημοσύνη που συντονίζει εχθρούς και συμμάχους. Ευτυχώς το παιχνίδι έχει εξαιρετικό soundtrack και ιαπωνικές φωνές, αφού οι αγγλικές απλά δεν αντέχονται.

Εν τέλει, ναι, το Final Fantasy Type-0 άξιζε την αναμονή. Είναι ένα πολύ καλό παιχνίδι, αν και με “μουντό” περιτύλιγμα, καθώς η καταγωγή του από το PSP δεν κρύβεται. Αν είστε φαν της σειράς Final Fantasy, δώστε του μια ευκαιρία και δεν θα το μετανιώσετε.

[Πηγή: Game20.gr]