Από τον Cohen στον Κραουνάκη

Δημοσιεύτηκε στις 25 Ιανουαρίου 2013

Από ποια ανάγκη προέκυψε η εν λόγω συνάντηση-συνεργασία με τον Τάκη Φαραζή με τα τόσα ερωτικά τραγούδια;
Εδώ και αρκετά χρόνια ήθελα να βρεθώ επί σκηνής μουσικά μόνο με ένα πιάνο, για το οποίο τρέφω μεγάλη αγάπη. Το πρότεινα στον Τάκη και βρεθήκαμε μαζί για πρώτη φορά πριν από δύο χρόνια. Έκτοτε έχω ανακαλύψει τραγούδια ξανά, βγάζοντας από αυτά την ουσία και το μεδούλι τους… Σε ό,τι αφορά στο ερωτικό σκέλος, στην πορεία είναι που παρατηρήσαμε ότι τα τραγούδια που επιλέγαμε είχαν αυτό το κοινό θέμα. Άθελά μας έγινε αυτό.

Τι δυνατότητες έχει ο έρωτας;
Μέχρι και ο έρωτας επλήγη όλα αυτά τα χρόνια. Υπήρξε ένας φοβερός κυνισμός σε αυτό το θέμα. Σε σκοτεινούς και δύσκολους καιρούς, όμως, όπως αυτοί που διανύουμε, στον έρωτα είναι που αποζητάμε την ελπίδα, το όραμα, την πίστη και το μέλλον μας. Ο έρωτας είναι κινητήρια δύναμη σε όλες τις ηλικίες. Μας πάει μπροστά. Μας δίνει μια κλωτσιά.

Οι επιλογές από Tom Waits, Leonard Cohen, Van Morrison αλλά και Χατζιδάκι, Ξαρχάκο και Κραουνάκη, ήταν δικές σας;
Έγιναν μεν από εμένα, αλλά όχι ερήμην του Τάκη, ενώ πολλές φορές προτείνει και ο ίδιος τραγούδια. Ας πούμε, το ‘Dance me to the end of love’ του Leonard Cohen ήταν ιδέα του Τάκη, ενώ του Tom Waits τα τραγούδια είναι δική μου εμμονή… Το ωραίο με τον Τάκη είναι ότι, ενώ είμαστε δύο εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες, έχουμε βρει κάτι κοινό στην αισθητική μας. Επικοινωνούμε πολύ βαθιά και άμεσα, μουσικά και καλλιτεχνικά. Στις πρόβες, για παράδειγμα, δοκιμάζαμε κάτι και βλέπαμε ότι και οι δύο σκεφτόμασταν το ίδιο πράγμα, την ίδια στιγμή και απλώς ήταν θέμα ποιος θα το πει πρώτος.

Ποιες είναι οι επιρροές σας; Όχι απαραιτήτως μουσικές.
Πολλές φορές δεν ξέρουμε τι μας επηρεάζει. Πρέπει να σταθεί κανείς πολύ έξω απ’ τον εαυτό του για να δει. Με έχει επηρεάσει πάρα πολύ ο Χατζιδάκις. Με επηρέασε σε μικρή ηλικία και η Ελληνίδα σοπράνο Teresa Stratas. Πολλοί. Δεν έχω σκεφτεί ιδιαίτερα ποιες μπορεί να είναι οι επιρροές μου. Δεν είναι κάτι που με απασχολεί.

Στο τραγούδι τι σας γοητεύει πιο πολύ;
Έχω νιώσει ότι έχω φτάσει στον παράδεισο μέσα απ’ το τραγούδι. Δεν μπορώ να το συγκρίνω με κάτι άλλο. Το τραγούδι κάνει τον κόσμο καλύτερο.

Τι ποσοστό του χρόνου σας καταλαμβάνει η μουσική;
Κατ’ αρχάς, η μουσική λαμβάνει χώρα στο χρόνο. Και θέλει χρόνο. Κάτι που δεν διαθέτει ο κόσμος πια. Δεν κάθονται να ακούσουν μουσική όπως παλαιότερα. Και γι’ αυτό νομίζω ότι έχει πέσει αρκετά το επίπεδο. Κι εγώ μπορεί να μην ακούω μουσική όπως την άκουγα, γιατί κι εγώ δεν έχω τόσο χρόνο, αλλά μ’ απασχολεί αλλιώς. Ακούγοντας μουσική, προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που μ’ αρέσει και γιατί. Παράλληλα, καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύομαι μουσικές που γράφω η ίδια -άθελά μου βέβαια. Ονειρεύομαι ολόκληρες ενορχηστρωμένες μουσικές κι αυτό μου έχει κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Και σχεδόν πάντα, μέσα σε αυτές τις ενορχηστρώσεις ακούω μεγάλες ορχήστρες, ενώ πάντοτε ακούω και γαλλικό κόρνο…

Ωστόσο, δεν επιχειρείτε να γράψετε εσείς η ίδια μουσική.
Όχι, με τρομάζει πάρα πολύ. Είναι ο φόβος του καθρέφτη. Το τι θα συναντήσω.

Δεν λέμε όμως ότι το άγνωστο έχει μια γοητεία;
Δυστυχώς, με φοβίζει. Κι αυτή είναι η μεγάλη μου πληγή. Φοβάμαι ‘ότι θα αντιμετωπίσω κάτι πάρα πολύ μέτριο. Δεν με ενοχλεί τόσο το κακό, όσο το μέτριο. Έχω βρεθεί με πολύ σπουδαίους μουσικούς και ξέρω πολύ καλά ότι δεν μπορώ να τους συναντήσω, να τους φτάσω. Δεν θέλω να αντιμετωπίσω αυτή τη μετριότητά μου. Και λέω, άσ’ το καλύτερα. Οι άλλοι το κάνουν καλύτερα. Και αυτό, δυστυχώς, ήμουν ακόμα φοιτήτρια όταν το είπα. Ενώ είχα αλαζονεία, εντούτοις φαίνεται ότι δεν ήμουν αλαζών στο σωστό βαθμό.

Σε ποια περίπτωση θεωρείτε ότι μια συναυλία έχει πετύχει; Τι στόχους βάζετε πριν από κάθε live;
Ο στόχος είναι να συναντηθώ πρώτα απ’ όλα με το ‘θεό’ της μουσικής και μέσα από αυτό να συναντήσω και τον κόσμο που έρχεται να μας ακούσει. Πρέπει να υπάρξει ταύτιση μουσικού, μουσικής και κοινού.

Νιώθετε τη χατζιδακική σας ‘ανατροφή’ ως ένα βάρος στους ώμους σας ή ως κάτι σπουδαίο που σας δίνει δύναμη;
Σαφώς ως δύναμη. Ήμουν πολύ τυχερή που γνώρισα, συνάντησα και συνεργάστηκα με τον Χατζιδάκι. Όχι δεν το νιώθω ως βάρος. Ήταν τεράστιο δώρο το ότι γνώρισα αυτό τον άνθρωπο. Ήταν κι αυτό μια ευλογία.

Τι κρατάτε ως το πιο πολύτιμο φυλακτό απ’ αυτήν τη συνάντηση;
Από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω. Αλλά ας πω, ένα άγγιγμά του. Θυμάμαι έντονα που με άγγιξε μια μέρα στο μπράτσο, με ένα τέτοιο τρόπο που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Αλλά και που με έλεγε Πασπαλού στις φάσεις που ήταν τρυφερός μαζί μου, γιατί πολλές φορές θύμωνε κιόλας.

Τι σας ενοχλεί πιο πολύ στην ελληνική καθημερινότητα;
Με ενοχλεί η βλακεία. Γενικώς, οι Έλληνες βλέπουμε μόνο μέχρι τη μύτη μας και δεν βλέπουμε παραπέρα κι αυτό το θεωρώ βλακεία. Είναι κάτι που με πληγώνει, που με τραυματίζει, αφού ζούμε σε μια σπουδαία χώρα και δεν τη φροντίζουμε. Οπότε, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Ετοιμάζετε κάτι σε δισκογραφικό επίπεδο;
Αυτό που κάνουμε με τον Τάκη θέλουμε να το ηχογραφήσουμε, αλλά μόνο το αγγλόφωνο μέρος. Στην ουσία έτσι (ως αγγλόφωνο) ξεκίνησε αυτό το πρόγραμμα, έχοντας τον τίτλο ‘Rainbows, moons and bicycles’, και με αγγλόφωνα τραγούδια πολύ αγαπημένα. Βέβαια, δεν ξέρουμε μετά τι θα γίνει, αφού η δισκογραφία δεν υπάρχει. Θα το κάνουμε, όμως, έστω για τους φίλους μας.