Η Ιζαντόρα του Θεολόγη

Δημοσιεύτηκε στις 25 Ιανουαρίου 2013

Συνεπαρμένος ο ίδιος από τη φημισμένη χορεύτρια, αναφέρει: ‘Πρόκειται για μια ηρωίδα που δεν την έχουμε δει ακόμα στο θέατρο, μόνο στον κινηματογράφο. Όταν διάβασα την αυτοβιογραφία της, τη θαύμασα για όλη την πορεία της. Βλέπεις είμαι και εγώ όπως κι εκείνη Βυρωνιώτης, ενώ όταν συμπεθέριασε με τους Σικελιανούς, λόγω του ότι ο αδελφός της παντρεύτηκε την κόρη του ποιητή Άγγελου Σικελιανού και έζησε στην Αθήνα, πήρε ολόκληρο λοφίσκο στην περιοχή του Βύρωνα κι έκτισε τον Κοπανά, το σημερινό Κέντρο Μελέτης Χορού. Κι αγαπούσε την Ελλάδα πολύ, περισσότερο κι από τους Έλληνες. Μια γυναίκα που για την εποχή της ήταν πολύ άντρας, να μου επιτρέψετε να πω... Διάβασα την αυτοβιογραφία της που έγραφε πριν πεθάνει, αλλά και πολλά άλλα που γράφτηκαν γι’ αυτήν από πολλές φοβερές μορφές που έχει γνωρίσει στη ζωή της. Από τότε, 10-15 χρόνια πριν, είπα στον εαυτό μου ότι αυτό το έργο θα το κάνω κάποτε. Ε τώρα, με το πλήρωμα του χρόνου, βρήκα και την κατάλληλη κοπέλα για το ρόλο, μια ηθοποιό και συνάμα χορεύτρια… κι έτσι φτιάχτηκε μια θεατρική βιογραφία που εξιστορεί τη ζωή της μέχρι λίγο πριν πεθάνει, και που βέβαια έχει συμβολικές προεκτάσεις, αφού ή ίδια ήταν επαναστάτρια με φοβερό ταμπεραμέντο’. Αχαλίνωτη θα μπορούσε να πει κανείς, για να συμπληρώσει ‘ήταν τόσο ελεύθερο πνεύμα, που χόρευε σχεδόν γυμνή, με αραχνοΰφαντα πέπλα, ξυπόλυτη… η ερωτική της ζωή δεν ήταν ασύδοτη, όπως και η τέχνη της. Δεν ήξερε τι να διαλέξει, τον έρωτα ή την τέχνη της. Πάντα είχε συγκρούσεις στη ζωή της, με αποτέλεσμα πολλές φορές όταν ερωτευόταν να καταργεί το χορό και όταν απογοητευόταν να καταργεί τον έρωτα και να κάνει τέχνη. Είναι από τους τελευταίους ρομαντικούς της εποχής της’!

Το θεατρικό
Ο στόχος του σκηνοθέτη σαν παρατηρητής του εαυτού της, είναι ένας μονόλογος σε μορφή ουσιαστικά καθαρά τραγωδίας, με αποστασιοποιημένη αφήγηση της συναρπαστικής της ζωής, όπου ο θεατής θα συγκινείται όχι από το δράμα της αλλά από τη δύναμη της σκέψης της. ‘Γίνεται αντιληπτή η δυσκολία μιας τέτοιας παθιασμένης γυναίκας να επαναστατήσει σε μια δύσκολη εποχή, στα τέλη του 19ου με αρχές του  20ού αιώνα, μέσα σε έναν ανδροκρατούμενο παγκόσμιο χάρτη. Από όπου πέρασε, και τη μισούσαν και τη θαύμαζαν. Είχε όμως τη θέληση και την πίστη να κάνει αυτό που αγαπούσε και το πέτυχε, έχοντας όλη την οικογένειά της από πίσω και άλλους καλλιτέχνες της εποχής, αλλά και με κάποιο τίμημα βέβαια. Γιατί τα πράματα δεν είναι ρομαντικά. Όταν επιχειρείς πρωτόγνωρα πράματα, τρως χαστούκια. Και μπορεί να τη θαυμάζουμε σήμερα αλλά η εποχή της ήταν πολύ σκληρή και τραγική. Το ίδιο και η ζωή της. Ακόμα και ο θάνατός της, να σκοτωθεί από το ίδιο της το φουλάρι, δεν έχει ξανασυμβεί αυτό ποτέ σε κανέναν άλλο άνθρωπο’.

Ο καλλιτέχνης
Ο συμπαθής και χαμηλών τόνων Θεολόγης, έχει μακρά προϋπηρεσία στο θεατρικό σανίδι, καθώς πέρασε από Επίδαυρο, Κρατικό, ΔηΠεΘέ Κέρκυρας και Κρήτης και πολλά άλλα. Με το Σατιρικό τον ‘αρραβώνιασε’ ο μόνιμος συνεργάτης του, ο μουσικοσυνθέτης Γιούρι Στούπελ. Σκηνοθέτησε ήδη τον ‘Μαρξ στο Σόχο’ το φθινόπωρο, ακολούθως ανέβασε το ‘Μαγικό Αυλό’ σε δική του διασκευή, και τον επόμενο μήνα σκηνοθετεί τη φαρσοκωμωδία του Ρέι Κούνι ‘Το Τρίο της Συμφοράς’ που μόλις πρόσφατα σκηνοθέτησε και στη γενέτειρά του το Αίγιο Πατρών. Έχοντας γνωρίσει λίγο τη Λευκωσία και το κοινό της, δεν διστάζει να μας χαρακτηρίσει και δικαίως: ‘Υπάρχει πολύς συντηρητισμός, πολύ υποκρισία… λυπάμαι που το λέω, θυμίζει Ελλάδα του ’60. Ενώ είστε φιλόξενοι και αγαπητοί, κρύβετε μέσα σας πράματα, φοβάστε μήπως πει κάτι κάποιος για σας. Φοβάστε να πείτε την πραγματική σας γνώμη, λέτε τη γνώμη που θέλουν οι άλλοι να ακούσουν. Δεν ξέρω από πού προήρθε αυτό εδώ, επιβολή της θρησκείας, της πολιτικής ζωής, η κοινωνία η ίδια, το αποτέλεσμα είναι ότι σας πειράζουν πολλά πράγματα που στην Ευρώπη ούτε τα συζητούν πια. Σαν νοοτροπία’. Για παράδειγμα; “Στο ‘Μαγεμένο Αυλό’, κλασικό έργο της παιδικής σκηνής, υπήρχε η λέξη έρωτας μέσα και μερικοί δάσκαλοι αγανάκτησαν γιατί να ακούνε τα παιδιά τη λέξη ‘έρωτα’! Βάλτε καλύτερα αγάπη, ήταν το σχόλιο. Ήταν πιο αποδεκτό! Ή το ‘σκάσε’ και το ‘ηλίθιε’ είναι απαγορευμένες λέξεις. Καταλαβαίνετε; Μα είναι στη ζωή μας όλα αυτά, πρέπει να τα δούνε και να τα ακούσουν τα παιδιά όλα. Άμα ξεκινά από τα σχολεία αυτό και άλλα τέτοια πράματα, με εξοργίζουν με το συντηρητισμό τους”.