Κριτική: "Ράους, ουστ από δω..."

Δημοσιεύτηκε στις 19 Ιουνίου 2013

Αυτό το "αποδεκτό μοντέλο καθημερινής απατεωνιάς" της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας σατιρίζουν οι συγγραφείς Ρέππας-Παπαθανασίου, στη φαρσοκωμωδία τους "Ράους". Ένα μοντέλο πιο πρόστυχο κι απ' το πραγματικό μπουρδέλο όπου διαδραματίζεται το έργο, και ο νοών νοείτω. Πιστοί στη γραφή τους, δηλαδή μάστορες της ατάκας και του χιούμορ, ας είναι κι επιφανειακό, οι συγγραφείς ξετυλίγουν με μαεστρία ένα παρατεταμένο φαρσικό παιχνίδι ρυθμού κι ανατροπών, εισόδων και εξόδων αναγνωρίσιμων τύπων, που με έξυπνες ατάκες οικοδομούν το δικό τους χαρακτηριστικό κιτς-χιούμορ, αυτό του αυτορεζιλέματος, που καταφέρνει όμως να ξεκαρδίζει το κοινό, θέλει δεν θέλει. Αν και δεν είμαι fan της υστερικής υπερβολής της ανθρώπινης μικρότητας, και ακόμη και το μελο-κιτς στοιχείο του Αlmodovar με δυσκολεύει, αυτή η παραγωγή είναι από τις πιο πετυχημένες παραστάσεις έργου Ρέππα-Παπαθανασίου που έχω δει, και το κυριότερο, δουλεύει. Εισπράττεις επάξια έναντι του οβολού σου μια ξεκαρδιστική, αλληγορική, σατιρική φάρσα για τη διαστροφή της φυλής μας, κι όμως φεύγεις από το θέατρο ανάλαφρος. Κι αυτό γιατί η σκηνοθεσία και η μουσική έμπνευση του Ανδρέα Αραούζου πέτυχε διάνα. Συνδυάζει το καλοστημένο ακραίο με το εύλογο μέτρο, αν μπορεί να το πει κανείς αυτό. Πατά μεν στην αναγνωρίσιμη αισθητική των ελληνικών παραγωγών και ταινιών των δύο συγγραφέων, αλλά δουλεύει ξεκάθαρα και με λεπτομέρεια την κωμική ερμηνευτική προσέγγιση, σε ισορροπία με τη θεαματική μουσική επένδυση και τις χορογραφίες. Επιπλέον, η παράσταση κρατά σφικτό το ρυθμό μέχρι τέλους, δεν κάνει κοιλιές, δεν κουράζει με τις υπερβολές ή τις αδυναμίες που ξεπερνιούνται εύκολα, ο δε σκηνικός σχεδιασμός του πρωτόβγαλτου Γιώργου Γιάννου, με την έντονη γεωμετρία και την πρωτόλεια χρωματική ομοιομορφία, παραπέμπει στο φτιαχτό του θεατρικού παιχνιδιού της σκηνοθεσίας. Ακόμα και στο τέλος, ο σκηνοθέτης μεταθέτει το φινάλε από το κείμενο, που έτσι κι αλλιώς είναι λίγο άδοξο, σε μια ώθηση ανάνηψης μέσα από ένα σύγχρονο μουσικοχορευτικό show σε ένα γνωστό, ξεσηκωτικό τραγούδι σε μαγνητοφωνημένη παράφραση των ερμηνευτών, τονίζοντας τρόπον τινά στο κοινό ότι, όντως μπορεί να είναι υπερβολικό το θέαμα που είδατε, αλλά σκεφτείτε πόσο αλήθεια είναι! Είδαμε πολύ καλές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς της παραγωγής, μια ομάδα που φαινόταν ότι δούλεψε πολύ και ομαδικά και το διασκεδάζουν. Απολαυστικό το τρίο των κληρονόμων, αφελής αλλά και πονηρότατη η χήρα-κυρά-Κατίνα της Έρικας Μπεγέτη, με όλες τις υπερβολές της να προσθέτουν. Ιδιαίτερα ενεργητικός και ευμετάβλητος ο δημόσιος υπάλληλος του Μανώλη Μιχαηλίδη, που αποκαλύπτει σταδιακά όλα του τα "ταλέντα", μέχρι και σκηνοθέτης της αρχαίας Αντιγόνης (υπέροχη η σατιρική σεκάνς παρωδίας του χορικού). Δυνατή, dominatrix φιγούρα κι ερμηνεία της συζύγου φαρμακοποιού της Χριστίνας Κωνσταντίνου, ρόλος που της πήγαινε γάντι και πρόσφερε ισάξιο αντιστάθμισμα στην κυρά Κατίνα. Εντυπωσιακή και προκλητική η Πέννυ Φοινίρη, έδινε πολλούς "πόντους" στο ρόλο της επικεφαλής πόρνης, που καψουρεύεται παράλληλα και τραγουδιστικά το λαμόγιο γκόμενο, ενώ ανέλαβε επίσης αποτελεσματικά και τις χορογραφίες. Δίπλα της, ο σαχλο-gay βοηθός πόρνης, ο κωμικότατος κόντρα ρόλος του Σωτήρη Μεστάνα, με μετρημένες χαριτωμενιές και μεταμόρφωση σε κούνημα και λύγισμα. Ακόμα πιο αβανταδόρικος ρόλος αποδείχτηκε το extreme λαϊκό λαμόγιο του Ανδρέα Μακρή, σε μια εξαιρετική ερμηνεία και με το ευφάνταστο βίτσιο να τον πιάνει το τραγουδιστικό του σε μελό ατάκες. Ζωηρούλης και πειστικός ο δήθεν Γερμανός κομισάριος του Μάνου Γαλανή, με έντονο, σχεδόν ακατάληπτο ώρες-ώρες το γερμανικό του ιδίωμα, που είχε την ίντριγκά του. Εξίσου αμφίβολη η κατανόηση και η προφορά της Βουλγάρας πόρνης της Μαριέλλας Σαββίδου, που αν και πιο αδύνατη ερμηνευτικά, δεν πτοήθηκε σε κέφι και φωνή.