6+1 Κύπριοι μοιράζονται την αγαπημένη τους φωτογραφία με τη μητέρα τους

Δημοσιεύτηκε στις 16 Νοεμβρίου 2018

Μάνα, μητέρα, μαμά. Η πηγή της ζωής, της ύπαρξης, της ανιδιοτελούς αγάπης. Το χάδι, η αγκαλιά, η ματιά της είναι στοιχεία πολύτιμα, κομμάτια που θα μας συντροφεύουν πάντοτε στη ζωή μας και θα αποτελούν ένα αέναο ομφάλιο λώρο συνένωσης μαζί της για πάντα.

Μητέρα είναι αγάπη, μαγειρευτό φαγητό, αρώματα, ρούχα, υφάσματα, παιχνίδια, γέλια, 'πάρε ζακέτα θα κρυώσεις', ΄πρόσεχε', χιλιάδες 'πρόσεχε' και 'μη' που πίσω τους κρύβεται η δική της αγωνία για τη δική μας ασφάλεια.

Μάνα είναι εικόνες, αγκαλιά, χάδια. Παλιές φωτογραφίες από γενέθλια, παιδικά πάρτι, καλοκαιρινές διακοπές, κυριακάτικες βόλτες στο λούνα παρκ, στο πάρκο για παγωτό. Φωτογραφίες. Τότε που ακόμα τις συγκεντρώναμε σε άλμπουμ και όχι σε κάποιο σκληρό δίσκο, τότε που περιμέναμε οκτώ μέρες για να γίνει η εμφανίση του φιλμ από τον φωτογράφο και όχι με ένα κλικ δευτερολέπτων να την ανεβάζουμε στο Instagram.

Η αληθινή και αναλλοίωτη μέσα στον χρόνο αγάπη της μάνας είναι ένα από τα πράγματα που όσα χρόνια κι αν περάσουν 'δεν στερεύουν' και αποτελούν αστείρευτη πηγή δύναμης για τον καθένα από εμάς.

Ζητήσαμε από επτά ανθρώπους να ανατρέξουν πίσω στο παρελθόν, τότε που οι φωτογραφίες έμπαιναν στα άλμπουμ και να βρουν εκείνη τη φωτογραφία μαζί με τη μαμά τους που θα κρατήσουν για πάντα. Θελήσαμε να μας που για εκείνη την μοναδική στιγμή που πάγωσε ο φακός στον χρόνο και να μας εκφράσουν τα συναισθήματα που τους προκαλεί και τι σημαίνει για αυτούς η μητέρα τους.

> H μανούλα μας #AsteireutiPigi
Μοιράσου και εσύ στο Instagram την πιο αγαπημένη σου φωτογραφία με την μητέρα σου με το hashtag #AsteireutiPigi, γράψε μία λεζάντα για αυτή τη φωτογραφία και κάνε την share για να κερδίσεις μια διανυκτέρευση και μια μέρα χαλάρωσης με spa, μαζί με την μαμά σου στο ξενοδοχείο Almyra στην Πάφο.

Παράλληλα άλλοι 10 τυχεροί θα κερδίσουν εξάδες νερό καθώς επίσης και άλλα συλλεκτικά δώρα ΑΓΡΟΣ.

Οι εικόνες και τα λόγια των επτά ανθρώπων που τα μοιράστηκαν μαζί μας είναι περισσότερα από αληθινά όπως ακριβώς και η αγάπη της μάνας. Μοιράσου και εσύ λοιπόν τώρα αληθινά λόγια αγάπης στο Instagram με το #AsteireutiPigi ανεβάζοντας μία αγαπημένη φωτογραφία με τη μητέρα σου και κάνε της το σαν έκπληξη το δώρο που θα κερδίσεις.

Αντρέας Κάτσης
'Δυναμισμός και δοτικότητα'
Πρέπει να ήταν γύρω στο 1989, ενός έτους τότε, στο Παραλίμνι. Λόγω ηλικίας δεν θυμάμαι πολλά από τότε, αλλά σίγουρα κάθε φορά που την κοιτάζω ξυπνούν όμορφα συναισθήματα, γλυκά. Μια αθωότητα που μου λείπει σήμερα και μια τρυφερότητα. Δυναμισμός και δοτικότητα, κάπως υπερβολική δοτικότητα, αλλά δοτικότητα. Αυτά κρατάω από τη μάνα μου έως και σήμερα. Είναι τα δύο στοιχεία που ταυτόχρονα με εκνεύριζαν και θαύμαζα πάνω της όσο μεγάλωνα. Κάτι που ισχύει ακόμα και σήμερα.

Άντρη Βοσκαρίδου
'Νιώθω απέραντη εκτίμηση…'
Αυτή η φωτογραφία είναι η αγαπημένη μου με την μαμά μου και πάρθηκε από τον φωτογράφο του νηπιαγωγείου τα καρναβάλια του 1990 (ήμουν 5 χρονών). Από εκείνη την στιγμή θυμάμαι πως ένιωθα πολύ ωραία με το νέο μου κοστούμι νεράιδας και πως ανυπομονούσα να το δουν οι φίλες μου για να παίξουμε μαζί. Σήμερα που βλέπω αυτή τη φωτογραφία, νιώθω απέραντη εκτίμηση προς την μαμά μου, αφού η ίδια ετοίμασε το κουστούμι αυτό μαζί μου, σύμφωνα με τις απαιτήσεις μου. Το έραψε υπομονετικά, το στολίσαμε με τα αστεράκια μαζί και φτιάξαμε και το ραβδί - όλα για να είμαι εγώ ευτυχισμένη και επειδή ήθελα να είμαι μια μπλε νεράιδα. Η μητέρα μου αποτελεί έμπνευση για μένα, γιατί πάντοτε προσπαθούσε να κάνει εμένα και τα αδέρφια μου χαρούμενους με όσα μέσα είχαμε διαθέσιμα. Πάντα μας φρόντιζε με χαμόγελο και με όση αγάπη είχε και μπορούσε να δώσει.

Άρτεμις Πνευματικού
'Σαν την μάνα καμιά'
Σε αυτή τη φωτογραφία είμαι 19 ετών (πέρσι δηλαδή) την ημέρα των γενεθλίων της μητέρας μου. Τότε που ακόμα σκεφτόμουν τι θέλω να κάνω, ποια κατεύθυνση να ακολουθήσω στη ζωή μου και η μητέρα ήταν πάντα εκεί για να ακούσει κάθε μου προβληματισμό. Αγαπώ αυτή τη φωτογραφία, μου θυμίζει εμένα λίγο πριν τα 20 και τη μητέρα μου να με συμβουλεύει για όλα. Σαν την μάνα καμία και κανένας. Αυτό είναι για μένα η μητέρα μου. Ο άνθρωπος που θα είναι δίπλα μου σε κάθε στιγμή της ζωής μου.

Γιώτα Ξυδέα
'Σε ευχαριστώ για ό,τι έγινα σήμερα…'
Η φωτογραφία τραβήχτηκε τη χρονολογία 80-81... Ίσως λίγο πριν τα Χριστούγεννα περιμένοντας τη νέα χρονιά. Φυσικά και δεν μπορώ να θυμηθώ τι ακριβώς ένιωθα τότε. Φαντάζομαι ασφάλεια στην αγκαλιά της μητέρας μου. Όμως αυτή τη στιγμή που βλέπω πάλι τη φωτογραφία νιώθω απέραντη νοσταλγία, συγκίνηση και μια ήσυχη σιωπηλή εσωτερική ασφάλεια. Καθώς μεγάλωνα ολοένα και πιο πολύ η επιθυμία να πάρω λίγη από τη δύναμη της γυναίκας στη φωτογραφία έγινε πραγματικότητα τώρα που η ιδιά έχω γίνει μανά. Η μητέρα μου τελικά αποτέλεσε πηγή έμπνευσης σε εμένα να μεγαλώνω με αρκετή δύναμη τα παιδιά μου. Σε ευχαριστώ για ό,τι έγινα σήμερα και ακόμη πιο πολύ γι' όσα μου πρόσφερες.

Στέλλα Γεωργίου
'Μου εμπνέει σιγουριά, ότι ακόμα και για τα πιο δύσκολα, υπάρχει λύση'
Η συγκεκριμένη φωτογραφία τραβήχτηκε στις 15 Ιουνίου του 1990, στα πρώτα μου γενέθλια. Ξεκάθαρα αυτό που φοράω είναι το αγαπημένο outfit των βρεφικών μου χρόνων, καθώς αφενός έχω ένα άλμπουμ γεμάτο φωτογραφίες με το συγκεκριμένο ρούχο και αφετέρου η μητέρα μου, μου αποκάλυψε ότι είναι το μοναδικό που έχει κρατήσει από εκείνη την ηλικία. Βρισκόμαστε στο σπίτι της γιαγιάς μου, όπου μέναμε τον πρώτο καιρό που γεννήθηκα (έτσι μου έχουν πει, δεν θυμάμαι). Ο πίνακας που ελαφρώς φαίνεται στο φόντο υπάρχει ακόμα στο σαλόνι της γιαγιάς μου (vintage, όχι αστεία) και ο καναπές υπήρχε επίσης μέχρι πολύ πρόσφατα! Αν και δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνη την ηλικία, ωστόσο, πάντα μου προκαλεί συγκίνηση όταν ξεφυλλίζω τα άλμπουμ εκείνης της εποχής. Η μανούλα μου σημαίνει τα πάντα για εμένα, γιατί μέχρι και σήμερα που έχουν προστεθεί αρκετά χρόνια στη ζωή μου, μου προσφέρει αυτή την ασφάλεια που ένιωθα τότε που με είχε στην αγκαλιά της και μου εμπνέει σιγουριά, ότι ακόμα και για τα πιο δύσκολα, υπάρχει λύση!

Μαρία Αντωνίου
'Μάνα είναι μόνο μία'
Δεν ειπώθηκε τυχαία αυτή η φράση και εγώ την ζω καθημερινά. Η συγκεκριμένη φωτογραφία ταξιδεύει πολύ πίσω στον χρόνο, θα ήμουν περίπου 2 χρονών, δεν θα πω ακριβώς τα χρόνια για να μην αποκαλύψω και τα μυστικά μου.. (κρίση ηλικίας). Δύσκολο να θυμηθώ γιατί έχει τραβηχτεί, μάλλον θα είχαμε ετοιμαστεί για γενέθλια ή κάποια κοινωνική συνάντηση. Το συναίσθημα όμως που μου προκαλεί αυτή η φωτογραφία και συγκεκριμένα αυτό το τρυφερό άγγιγμα, είναι το μόνο που παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο. Είναι μια παλέτα συναισθημάτων που ξεδιπλώνεται το ένα μετά το άλλο. Ασφάλεια, τρυφερότητα, ζεστασιά, δοτικότητα και αγάπη. Αυτοί είναι κάποιοι από τους πολλούς λόγους που η μαμά μου είναι η έμπνευση μου, πάντα μαχητική, φρουρός στο πλευρό μου για ότι χρειαστώ από το πιο μικρό και χαζό μέχρι και το πιο μεγάλο (και με το χαζό εννοώ να θέλει σιδέρωμα το αγαπημένο και με πολύ δύσκολο ύφασμα παντελόνι μου). Έχει πάντα προτεραιότητα την οικογένεια της και δεν διστάζει να το δείχνει σε κάθε στιγμή. Πάντα δοτική με το χαμόγελο και την προθυμία να βοηθήσει όποιον την χρειάζεται (ακόμη και αν δεν θέλεις).

Μιχάλης Μιχαηλίδης
'Η χωρίς ιδιοτέλεια αγάπη της μάνας'
Μέχρι τα 10 μου χρόνια μέναμε στο χωριό, τον Πολύστυπο, στην Πιτσιλιά. Η συγκεκριμένη φωτογραφία τραβήχτηκε άνοιξη του 1983, οπότε είμαι κάπου 7-8 μηνών. Αριστερά του γαϊδάρου (όχι εμένα, του άλλου), είναι η γιαγιά και ο παππούς και δεξιά η μαμά και η θεία. Εννοείται πως δεν έχω μνήμες από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, θυμάμαι όμως με νοσταλγία τα (3) χρόνια στο δημοτικό του χωριού (που πλέον δεν λειτουργεί ως σχολείο), αλλά και γενικότερα τη ζωή στον Πολύστυπο. Βλέποντας τη φωτογραφία έρχονται μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια, τις σχολικές δραστηριότητες, τα καλοκαίρια με τα ξαδέλφια στο χωριό, τα πανηγύρια του χωριού (απ' όπου μάλλον αγόρασα και το κρουστό που κρατώ στη φωτογραφία), τις βόλτες με τον παππού και τη γιαγιά στο αμπέλι και τα περβόλια, και γενικά νοσταλγώ την ανεμελιά, την αθωότητα και τους αργούς ρυθμούς της βουνίσιας ζωής. Όσο για τη μητρική αγάπη, αυτή υπήρχε ανέκαθεν, ήταν και είναι χωρίς ιδιοτέλεια, και σίγουρα ποτέ δεν τη μέτρησε και δεν τη ζύγισε. Και αυτό ισχύει για όλους όσοι είναι κοντά της, όχι μόνο για τα αδέρφια μου. Εννοείται πως τα αισθήματα είναι αμοιβαία κι ας μην της το δείχνω συχνά. Μεγαλώνοντας, αποκτώντας δικά μου παιδιά και βλέποντας τη συμπεριφορά τους, συνειδητοποιώ ότι ο χαρακτήρας μας κτίζεται όχι με βάση τα όσα ακούμε, λόγια, συμβουλές κλπ, αλλά βάσει των όσων βλέπουμε και μιμούμαστε. Και σίγουρα, ο χαρακτήρας της μητέρας μου διαμόρφωσε εν μέρει και τον δικό μου χαρακτήρα.