Q & A: Μιχάλης Σιγανίδης

Δημοσιεύτηκε στις 05 Σεπτεμβρίου 2013

Κάποιοι χαρακτηρίζουν τη μουσική του παράδοξη, παράξενη και cult. Ο ίδιος την παρομοιάζει με τη γιόγκα…

Αυτό το διάστημα βρίσκεστε σε διαδικασία στούντιο, σωστά;

Ετοιμάζω ένα καινούργιο δίσκο, προσωπικό, τον έβδομο στη σειρά. Ακόμα ένα δίσκο απ’ αυτούς που χαρτογραφούν τη μικρή μου ζωή. Είναι, ας το πούμε, ένα ημερολογιακού τύπου προσωπικό υλικό, μέσα από το οποίο εκφράζομαι κάθε 3-4 χρόνια. Έχει να κάνει με την έννοια της λούπας, σαν αυτό που κάνουν στο Loop Festival τα παιδιά της Λουβάνας, στο οποίο φέτος μάλιστα έπαιξα κι εγώ. Οπότε, θα έλεγα πως υπάρχει και μία συγγένεια ανάμεσα στο υλικό που δουλεύω και στο φεστιβάλ. Είναι όμως αρκετά πιο audio και όχι τόσο midi η πληροφορία.

Αφορά αποκλειστικά σε προσωπικές σας συνθέσεις;

Ναι, είναι πολύ προσωπικοί αυτοί οι δίσκοι. Έχω την ευκαιρία να κάνω και με συγκροτήματα άλλους δίσκους, όπου μπορούμε να μοιραζόμαστε ιδέες κλπ, αλλά εδώ οι ιδέες των μουσικών προκύπτουν αυστηρά από τις δικές μου προτάσεις. Αν μιλάμε μουσικολογικά, ας πούμε, τότε εδώ υπάρχουν δύο υλικά. Ένα γραμμένο και ένα αυτοσχεδιαστικό, όπου στη δεύτερη περίπτωση ο μουσικός -ως μη συνθεσάιζερ- θα αντιδράσει σε κάτι που του δίδεται.

Στη συναυλία της Αξιοθέας θα παρουσιάσετε το καινούργιο υλικό;

Ναι, απλώς εν προκειμένω έχουμε μία θαυμάσια ορχήστρα απαρτιζόμενη από τους πολύ ψηλού επιπέδου σολίστες Χάρη Λαμπράκη (νέι, tapes και πλήκτρα) και Κώστα Αναστιάδη (τύμπανα), ενώ επίσης θα έχουμε τη χαρά να έχουμε τη μασκότ της μουσικής της Λευκωσίας, τον απίθανο Λευτέρη Μουμτζή (φωνή, ηλεκτρικό μπάσο). Το πρόγραμμα θα είναι αυτό ναι, εμπλουτισμένο όμως και από άλλα τραγούδια τα οποία στο ‘Loop’ δεν μπορούσα να παρουσιάσω μόνος μου, δεν μπορούσα να τα αποδώσω αφού ήταν μια σόλο περφόρμανς. Οπότε, τώρα που έχουμε τραγουδιστή και έχουμε κι άλλα όργανα, μπορούμε να παίξουμε κι άλλα κομμάτια.

Σίγουρα είναι δύσκολο να βάλει κανείς ταμπέλα στη μουσική σας. Θα μπορούσατε εντούτοις να την περιγράψετε μέσα σε μερικές γραμμές;

Νιώθω ότι υπάρχει μια καταδήλωση στον τίτλο, αφού αυτός αρκείται σε τρεις συλλαβές. Είναι τα αρχικά τριών λέξεων: το document, το fiction που είναι η μυθοπλασία και ένα επιφώνημα, το oh. Δηλαδή, ‘doc-fik-oh’. Έτσι ονομάζω την εργασία μου γενικώς και είναι πολύ απλή η σύλληψη, αλλά παρόλα αυτά περιεκτική. Υπάρχει δηλαδή ταυτόχρονα αυτό που λέμε πραγματικός ήχος από μία ηχογράφηση, σε τέλεια εμπλοκή με το φανταστικό μου, ενώ απ’ αυτό προκύπτει μουσική. Δηλαδή, υπάρχει μία καταγραφή, αλλά και μία μυθοπλασία που την κάνει ο σκηνοθέτης ας πούμε. Είναι σαν φιλμικό υλικό, μόνο που εδώ είναι ηχητικό.

Αλήθεια, τι κοινά μπορεί να έχουν η jazz και τα blues με την παραδοσιακή ελληνική μουσική και τα ηλεκτρονικά μέσα;

Έχει ενδιαφέρον η ερώτηση, γιατί θυμίζει την ψυχανάλυση. Τη στιγμή που κάνετε την ερώτηση είναι σαν να την απαντάτε κιόλας. Και βέβαια έχουν κάτι κοινό, ένα κοινό άξονα που είναι η βιωματική τέχνη. Πρόκειται για πράγματα, τα οποία βιώνει ο καλλιτέχνης και όχι για πράγματα τα οποία φορά και βγαίνει σε μία πασαρέλα.

Η μουσική σας σίγουρα δεν είναι για τη μάζα. Υπήρξαν φορές που βρήκατε ανταπόκριση εκεί που δεν το περιμένατε;

Ναι, είναι σαν στημένη η ερώτηση γιατί άμεσα μού έρχεται στο μυαλό η συναυλία της Λευκωσίας. Ήρθαν άνθρωποι που δεν ήξερα καθόλου, που δεν είχαν καμιά σήμανση του cult ή του σινεφίλ ή του ανθρώπου που κυνηγά παράξενα και παράδοξα πράγματα. Χάρηκα πολύ γιατί ήταν άνθρωποι που το προσελάμβαναν χωρίς φίλτρο αυτό που άκουγαν και τους άρεσε. Αυτό με συγκίνησε πολύ.

Η δραστηριότητά σας σε ό,τι αφορά στην τέχνη σας είναι απίστευτα μεγάλη. Τι πραγματικά κερδίζετε μέσα από την ενασχόλησή σας με όλα αυτά τα πολλά και διαφορετικά πράγματα;

Σίγουρα όχι χρήματα. Ένα μεγάλο ταξίδι κερδίζω, συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους, αλλά και ένα ίχνος στον κόσμο αυτό. Έχω τη ματαιοδοξία ότι αφήνω ένα μικρό ίχνος από το πέρασμά μου. Δεν ξέρω αν ακούγεται υπερφίαλο αυτό…

Η μουσική σάς χαρίζει ψυχική ισορροπία;

Ναι, ανεπιφύλακτα. Δεν ξέρω, όμως, αν αυτή η ψυχική ισορροπία αντανακλά και στους άλλους. Αυτό λίγο θυμίζει τους ναρκομανείς ή κάποιον που πίνει ούζο και αισθάνεται θαυμάσια ή νιώθει μία αυτάρκεια, ενώ γύρω του θρηνούν. Είναι λίγο περίεργο αυτό. Οπότε, δεν ξέρω αν αυτό λέγεται ισορροπία. Εγώ, πάντως, αυθόρμητα απάντησα ναι. Δεν έχω και τίποτα άλλο για να έχω αυτή την ισορροπία. Είναι σαν μάθημα γιόγκα.