Kριτική: Καλοκαιρινές αναβιώσεις παραστάσεων

Δημοσιεύτηκε στις 20 Ιουνίου 2014

Θυμάσαι πέρυσι που ο ΘΟΚ επανέφερε τη "Σαμία", τιμής ένεκεν κ.λπ.! Δεν έκλεισε χρόνος και παρόμοιες καλοκαιρινές επαναφορές βλέπουμε και σε άλλα δύο μεγάλα θέατρα. Το Σατιρικό με την παραγωγή του κυπριακού έργου "Λήδρας και Ρηγαίνης", και το Θέατρο Ένα με τη "Φάρμα των Ζώων". Λες να τις ευνοεί η κρίση; Ευκαιρία πάντως να ξαναδούμε τα έργα και να αναλογιστούμε τη δύναμή τους…

Λήδρας και Ρηγαίνης

Το "Λήδρας και Ρηγαίνης" του Ανδρέα Κουκίδη, έχει την ιστορία του... Γραμμένο στην κυπριακή διάλεκτο το '90, βραβευμένο με μνεία του ΘΟΚ, αλλά ανεβασμένο το '94 από το τολμηρότερο τότε Σατιρικό Θέατρο, τοποθετείται στη δική μας, σημαδιακή ιστορική στιγμή του '74. Μέσα από το εσωτερικό ενός μπαρ-μπουρδέλου της Ρηγαίνης, με τους ήρωες και τους θαμώνες του, τα πάθη και τους έρωτές τους, περνά το πραξικόπημα και η εισβολή. Αναμφισβήτητη ποιότητά του, η γλώσσα του, που χωρίς βέβαια να είναι τέλεια ή συνεπής, χρησιμοποιεί επιτέλους τη διάλεκτο σαν δραματικό εργαλείο και όχι απλώς σαν ηθογραφικό χιουμοριστικό στοιχείο. Ακόμα και η ροπή προς την 'εντυπωσιακή' κυπριακή φρασεολογία, που διανθίζει με το χιούμορ της χωρίς να ξεφεύγει από χαρακτήρες και καταστάσεις, καταγράφει ιστορία και φρασεολογία του '70. Απολαυστικό παράδειγμα το χαρακτηριστικό βρισίδι του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου-Προέδρου της εποχής, που τώρα πια δεν είθισται να ακούς πουθενά. Η σκηνοθεσία του Π. Πολυκάρπου, άπλωσε το ίδιο σκηνικό στη μεγάλη σκηνή, και τόνισε το έργο με έντονο ρεαλισμό και γλωσσικό τονισμό. Παράλληλα, κράτησε το ρυθμό μάλλον αργό, βαραίνοντας επικίνδυνα το μελοδραματικό τέλος. Οι ίδιοι ηθοποιοί στους ίδιους ρόλους, η εξεζητημένα εντυπωσιακή πόρνη της Πόπης Αβραάμ, η νεαρή κι αφελής πόρνη της Έλενας Χριστοφή και ο ΕΟΚΑβιτζής στρατιώτης με τον εθνικό νταλκά του Χάρη Πισία. Δίπλα τους παλιοί και νέοι συνεργάτες. Ξεχώρισε ο συμπαθής νεαρός στρατιώτης του Ανδρέα Ρόζου, ενώ σαν λάθος διανομή φάνηκε ο νεαρός υπαστυνόμος του Ιωάννη Χαραλάμπους…

Φάρμα των Ζώων

Το περιβόητο έργο του G.Orwell που πρωτοανέβασε το Θέατρο Ένα τέλος του '89, σαν δραματοποιημένη ανάγνωση-μεταφορά του βιβλίου, παρουσιάζεται ξανά με την ίδια μετάφραση-διασκευή αλλά και σκηνοθετική προσέγγιση του Α. Χριστοδουλίδη και μοναδικό ίδιο ερμηνευτή τον τότε και τώρα αφηγητή Μανώλη Μιχαηλίδη. Η φόρμα της δραματοποιημένης ανάγνωσης μπορεί να μη λέει τίποτα σε πολλούς, αντίθετα, μπορεί να φαντάζει σχήμα αδύναμο. Όμως η 'εξευγενισμένη' σκηνοθετική προσέγγιση και οι ευδιάκριτες ερμηνείες ζωντανεύουν απίστευτα κι απολαυστικά έναν ολόκληρο μύθο, σύμβολο της αντι-σταλινικής ιδεολογίας του συγγραφέα αλλά και της οποιασδήποτε ανερχόμενης δικτατορίας. Βγαίνει το πικρό χιούμορ, οι χαρακτήρες, καθώς και η αγωνία της αφήγησης προς τη γνωστή, προκαθορισμένη και τραγική εξέλιξη… Το λιτό στήσιμο-προσομοίωση κονσέρ- του, θέλει τους ηθοποιούς να βγαίνουν ένας-ένας με σμόκιν και τουαλέτες, αφηγούμενοι αλλά κι ερμηνεύοντας πινελιές από χιουμοριστικά στερεότυπα -ήταν ελκυστικό, διάνθιζε την ανάγνωση, αποφεύγοντας τις κοιλιές. Ξεχώρισαν με τις ερμηνείες τους σαν αφηγητής, αλλά και ως ο ποταπός, γλοιώδης πολιτικάντης του Μανώλη Μιχαηλίδη και η σκερτσόζα φοράδα της Πέννυ Φοινίρη, πλήρης κι εκφραστική στα χούγια του αφελούς θηλυκού της, χωρίς να προδίδει το λεπτό χιούμορ. Πολύ καλοί επίσης ο βραχνός φασίστας δικτάτορας του Σωτήρη Μεστάνα, η υστερική γριά φοράδα αλλά και το κοράκι της Έρικας Μπεγέτη, οι φωνές πουλιών και ζώων του Αντρέα Μακρή. Ερμηνευτικά πιο αδύνατος ο Χάρης Ευριπίδου στο ρόλο του γουρουνιού-επαναστάτη.