Αθηνά Κάσιου: Με άλλη ματιά!

Δημοσιεύτηκε στις 12 Ιανουαρίου 2015

Η τέχνη του θεάτρου με τη σκηνοθετική ματιά της Αθηνάς Κάσιου, αποκτά άλλη διάσταση. Η νεαρή σκηνοθέτρια και δημιουργός της Open Arts έκανε αισθητή την παρουσία της στο κυπριακό θέατρο από την πρώτη κιόλας δουλειά της, βγάζοντας το κοινό έξω από τις συμβατικές θεατρικές αίθουσες. Τώρα ανεβάζει στο δικό της χώρο την παράσταση "True West" του Αμερικανού πολυβραβευμένου συγγραφέα Sam Shepard αποδεικνύοντας πως η Άγρια Δύση δεν απέχει και πολύ από εμάς! Φωτογραφία Μιχάλης Κυπριανού Επιμέλεια Σοφία Ευσταθίου Μακιγιάζ Χριστίνα Σιαχινιάν.

Με τι καταπιάνεται το έργο "True West";
Ανάμεσα στη ζέστη, τα κογιότ και τους γρύλους, δυο αδέλφια βρίσκονται "παγιδευμένα" με ένα σενάριο στην κουζίνα της μητέρας τους, 40 μίλια μακριά από το Λος Άντζελες. Ο Austin, ένας σεναριογράφος του Χόλιγουντ, και ο Lee, ένας παράνομος περιπλανώμενος. Εγκλωβισμένοι στον τρόπο ζωής τους αναζητούν απελπισμένα μια ευκαιρία να απελευθερωθούν από αυτόν. Για να το πετύχουν όμω αυτό πρέπει να συνεργαστούν, αλλά ο φθόνος, η "κατάρα" της οικογένειας και ο μύθος για το Όνειρο, τους μετατρέπει σε εμπόδιο ο ένας του άλλου και την κουζίνα σε αληθινή, άγρια, Δύση.
Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο έργο;
Είναι ένα καταπληκτικό έργο, ανθρώπινο, έντονο. Μια επιλογή που κάναμε με τον Βαλεντίνο Κόκκινο και τον Ανδρέα Τσέλεπο, σε μια δική μας καινούργια μετάφραση. Ένα έργο με αναφορές στη ζωή του ίδιου του συγγραφέα, της γενιάς του αλλά και μιας Αμερικής που προσπαθεί να ορθοποδήσει. Μια δυσλειτουργική οικογένεια, που κουβαλά τις αμαρτίες και τα τραύματα των προγόνων της. Ένας πατέρας που επιστρέφει από τον πόλεμο, με εφιάλτες, και με μόνη σωτηρία το ποτό, και μια μητέρα που προσπαθεί να βάλει τάξη σε αυτή την ανισόρροπη και αποστασιοποιημένη κατάσταση. Μια κληροδοτημένη αναπόφευκτη πτώση που καταλήγει σε έναν ενδελεχή αγώνα για να βρεθεί αυτή η ανεκπλήρωτη αγάπη και η προσωπική αυθεντική ταυτότητα.
Τι θα βιώσει ο θεατής παρακολουθώντας το "True West";
Στόχος μας είναι να μπει στην πραγματικότητα αυτής της οικογένειας και να ζήσει τον αγώνα και την αγωνία αυτών των χαρακτήρων.
Σκηνοθετικά πώς θα προσεγγίσεις την παράσταση;
Ο Sam Shepard, στις σκηνοθετικές του οδηγίες, απαιτεί λεπτομέρεια και ρεαλισμό. Hyperealism. Φωτογράφοι όπως ο William Eggleston μέσα από το φακό τους απεικονίζουν ένα "hyper realism" για την Αμερική εκείνης της εποχής. Για να πιστέψεις αυτά που γίνονται πρέπει να μην μπορείς να αμφισβητήσεις την πραγματικότητα γύρω σου.
Αυτό το έργο ανεβαίνει στο δικό σας θέατρο, μίλησέ μου γι' αυτό...
Είχαμε παρουσιάσει εκεί δύο έργα του Beckett. Είναι ένας κενός χώρος και νιώσαμε την ανάγκη να έχουμε ένα χώρο περισσότερο για έρευνα και πρόβες. Με την απόφαση να ανεβάσουμε το "Τrue West" ξαφνικά πήραμε την απόφαση να αγκαλιάσουμε την πρόκληση να ξανά-φανταστούμε αυτό το χώρο που είχαμε στη διάθεσή μας και να τον διαμορφώσουμε ανάλογα για τις ανάγκες αυτού του έργου.
Ένα δικό σου θέατρο. Ήταν ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα;
Είναι ωραίο να είσαι ελεύθερος σε ένα χώρο. Να μπορείς να κάνεις πρόβες όποτε θέλεις, να τρυπάς τοίχους, να φτιάχνεις και να χαλάς, να δοκιμάζεις νέες ιδέες. Δεν ήταν ποτέ όνειρό μου να έχω δικό μου θέατρο, όνειρό μου είναι να μπορώ να είμαι άνετη στο χώρο όπου δουλεύω.
Το γεγονός όμως ότι η Open Arts αποκτά το δικό της χώρο θα σας βοηθήσει ως προς το να ανεβάσετε περισσότερες παραστάσεις;
Η Open Arts αποκτά το δικό της ευέλικτο χώρο που θα διαμορφώνεται ανάλογα με τα projects. Ελπίζουμε πως ο χώρος αυτός θα εξελιχθεί και θα αποκτήσει τη δική του ταυτότητα ανάλογα με τις ανάγκες όχι μόνο τις δικές μας αλλά και των γύρω μας και όχι μόνο μέσα από το θέατρο αλλά και μέσα από μια επικοινωνία και με άλλους τομείς.
Πότε δημιουργήθηκε η Open Arts;
Το 2006 φιλοξενώντας αρχικά, σαν παραγωγός, την παράσταση του θεάτρου Les Bouffes du Nord με τίτλο "Sizwe Banzi is Dead" ("Ο Σίζουε Μπάνζι είναι νεκρός") του συγγραφέα Athol Fugard σε σκηνοθεσία Πίτερ Μπρουκ. Η ομάδα μεγάλωσε το 2007 με Κύπριους και ξένους καλλιτέχνες να λαμβάνουν μέρος στο έργο "Ο Καραγκιόζης Εκτός", για το οποίο συνεργάστηκα σκηνοθετικά με τον Ευριπίδη Δίκαιο. Το έργο ταξίδεψε στην Πράγα, στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στην Αγγλία, στο γνωστό Arcola Theatre του Λονδίνου. Συνεχίσαμε με το "Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας" την άνοιξη 2011, σε ένα περιβόλι και ένα κτίριο στον Στρόβολο. To 2012, η ομάδα ανέβασε το έργο "Ο Βυσσινόκηπος" του Αντόν Τσέχωφ, στο εγκαταλελειμμένο λούνα παρκ Τivoli. Μετά καταπιαστήκαμε με τα έργα του Σάμουελ Μπέκετ, παρουσιάζοντας αρχικά το έργο "Rough for Theatre I" στο φεστιβάλ Φέγγαρος στη Λόφου και ακολούθως το double bill, σε συνεργασία με το Θέατρο Δέντρο, "Η τελευταία Μαγνητοταινία του Κραπ" & "Όχι Εγώ".
Ποιοι είναι οι στόχοι σας ως θεατρική ομάδα;
Η OPEN Arts δημιουργήθηκε με στόχο να φέρνει μαζί δημιουργικούς ανθρώπους, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο. Ως ομάδα έχουμε στόχο να καταπιαστούμε με έργα που μας προσφέρουν προκλήσεις και μέσα από μια φρέσκια ματιά, να τα φέρνουμε πιο κοντά στο κοινό της Κύπρου. Το όραμά μας είναι να κάνουμε θέατρο που ταξιδεύει, που αλλάζει τρόπο σκέψης και που ενθουσιάζει.
Πάντως οι παραστάσεις σου είναι δεν είναι αυτό που λέμε συμβατικές... Έχεις κάνει θέατρο σε κήπους, σε λούνα παρκ, σε υπόγεια... γιατί επέλεξες αυτό το είδος θεάτρου;
Νομίζω πως δεν επέλεξα είδος θεάτρου. Ο χώρος είναι σημαντικός και ένα συμβατικό θέατρο για μένα είναι site-specific. Η σχέση με το κοινό, τα υλικά του χώρου, οι αποστάσεις, το έργο που διαλέγεις, όλοι αυτοί οι παράγοντες είναι εκεί πάντα και πρέπει να επιλέξεις το πώς θέλεις να τους
χρησιμοποιήσεις για να μεταφέρεις ένα έργο.
Θυμάσαι πώς αντέδρασε ο κόσμος όταν τον προσκάλεσες στην πρώτη σου παράσταση εκτός θεατρικής σκηνής;
Ο κόσμος ήταν χαρούμενος που έμπαινε μέσα σε αυτή την περιπέτεια, όπως κι εμείς. Αυτό μας ενθαρρύνει για να τολμούμε.
Εσύ πώς αισθάνθηκες όταν είδες πως αυτή η προσπάθεια είχε απήχηση;
Μεγάλη χαρά, γιατί ήμασταν μια μεγάλη ομάδα που δούλεψε πολύ και θέλαμε αυτά που βιώναμε εμείς, να τα νιώσει και ο κόσμος.
Γενικά πόσο δύσκολο είναι για ένα νέο άνθρωπο να έχει τη δική του θεατρική ομάδα;
Αν μπορέσεις να βρεις συνεργάτες και να δημιουργηθεί μια ομάδα, τα υπόλοιπα αντιμετωπίζονται γιατί υπάρχει ένα κοινό όραμα που δίνει ενέργεια.
Πώς επιλέγεις τους συνεργάτες σου;
Μέσα από συζητήσεις, συναντήσεις και παρακολουθώντας θέατρο, εκθέσεις κ.λπ. Με αυτό τον τρόπο καταλαβαίνεις με ποια άτομα μοιράζεσαι παρόμοιες ανησυχίες. Επίσης κάθε έργο έχει διαφορετικές απαιτήσεις. Νιώθω πολύ τυχερή γιατί βρήκα καλούς συνεργάτες μέσα από αυτές τις συναντήσεις.
Με ποια κριτήρια αποφασίζεις να ανεβάσεις ένα νέο έργο;
Αν το έργο έχει κάτι που με αγγίζει και αφορά, και αν με τον τρόπο που το φαντάζομαι μπορώ να το ανεβάσω την κατάλληλη στιγμή.
Τα επόμενά σου σχέδια μετά το "True West" ποια είναι;
Έχω πολλά projects στο μυαλό μου και ήδη κάποια βρίσκονται εν εξελίξει.
Η Κύπρος παραπέμπει σε ένα "True West";
Νομίζω ο κόσμος ολόκληρος παραπέμπει σε ένα "Τrue West", πάντα μέσα σε μια συνεχή αναζήτηση κάποιας υπόσχεσης ενός μύθου.
Πώς βλέπει ένας καλλιτέχνης την Κύπρο του σήμερα;
Ο καθένας όπως θέλει βλέπει τα πράγματα, φτάνει να βρεις τη δική σου οπτική γωνία. Εσύ αποφασίζεις πώς θέλεις να δεις τα πράγματα.