Η Αργυρώ Τουμάζου πήγε [θέατρο], είδε [το Motel Blues] και μεταδίδει

Δημοσιεύτηκε στις 07 Απριλίου 2015

Όπως σωστά υπονοεί ο τίτλος της παραγωγής, μελαγχολία επικρατεί στα τρία μονόπρακτα του Τένεσι Ουίλιαμ που παρουσιάζει ο Άγις Παΐκος στο θεατρικό πολυχώρο Εστία, με χαρακτήρες σε απόγνωση, ακραία αδιέξοδα, και πιθανότατα ένα θλιβερό τέλος. Τα μονόπρακτα ούτως ή άλλως αποτελούν απλούστερους θεατρικούς σχεδιασμούς ενός συγγραφέα και τα συγκεκριμένα έργα, χωρίς να είναι άρτια θεατρικά, ενδιαφέρουν περισσότερο σαν δραματικά σκιτσαρίσματα χαρακτήρων για την πολυσυζητημένη Μπλανς Ντιμπουά του "Λεωφορείον ο Πόθος". Το πρώτο μονόπρακτο "Hello from Bertha" (1946), μια εικόνα που εκβιάζει σχεδόν τον οίκτο του θεατή, παρουσιάζει την έξωση μιας εξουθενωμένης από την αρρώστια και το ποτό πόρνης που αργοπεθαίνει σ' ένα θλιβερό δωμάτιο, ενώ η ίδια αδυνατεί να κάμει οποιαδήποτε κίνηση μπροστά στη θλιβερή προοπτική του εγκλεισμού της σε τρελοκομείο.

Η απόγνωση ενός ανθρώπου που έχει ελάχιστες επιλογές τώρα πια για οποιαδήποτε παρηγοριά, ανάνηψη ή σωτηρία, μόνο περιμένει τα χειρότερα πριν το τέλος, δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Το δεύτερο έργο "Talk to me like rain... and let me listen" (1953), ίσως το πιο δυνατό από τα τρία, σαν ένα ποιητικό δράμα που εκτυλίσσεται ουσιαστικά μέσα σε δύο-τρεις απλούς διαλόγους-μονολόγους ενός περίεργου θλιβερού και αλληλεξαρτώμενου ζευγαριού. Ένας αξιολύπητος αλκοολικός ξυπνά από μεθύσι για θυμηθεί και να ιστορήσει στη σχεδόν διάφανη από τη θλίψη σύντροφό του την κραιπάλη της προηγούμενης νύχτας. Σαν παρηγοριά στον άρρωστο σύντροφο αλλά και για τον εαυτό της, το μόνο που μοιράζονται καθώς φαίνεται, είναι η δικής της φανταστική ιστόρηση μιας άλλης ουτοπίας, αυτή της απόλυτης ησυχίας μακριά από την κακία του κόσμου. Το τρίτο μονόπρακτο, "The Lady of Larkspur Lotion" (1946), είναι ένα λιγότερο πετυχημένο μελόδραμα, με απλοϊκή έκθεση θεμάτων και κάπως στημένους διαλόγους. Ένας πειραματισμός ουσιαστικά στο θηλυκό χαρακτήρα μιας ξεπεσμένης ομορφιάς, τώρα πια αλκοολικής και εκπορνευόμενης, που εξακολουθεί να ξεγελά την πραγματικότητα, τους άλλους και τον εαυτό της με ρομαντικές νοσταλγίες ενός ανύπαρκτου μεγαλοαστικού παρελθόντος και φανταστικές φυτείες στη Βραζιλία, όχι μόνο για τους τύπους του φαίνεσθαι, αλλά κυρίως σαν μια φυγή κάνοντας το θλιβερό παρόν πιο υποφερτό.

Ο σκηνοθέτης έχοντας νέους και άπειρους ερμηνευτές, επέλεξε μια αρκετά κλασική δραματολογική προσέγγιση, με προσεγμένο λόγο, έντονες εξάρσεις και λιτό στήσιμο, παράλληλα όμως και με αδυναμίες όπως πολύ αργό ρυθμό, και στήσιμο που δεν ευκόλυνε πάντα την παράσταση. Παράδειγμα η πρώτη-πρώτη κίνηση που βρίσκει την Μπέρθα ξαπλωμένη στο πάτωμα, εκεί όπου όλες οι σειρές θεατών πίσω από την πρώτη και δεύτερη γραμμή δεν την έβλεπαν για αρκετό θεατρικό χρόνο. Εκρηκτική και συμπαθητική η ερμηνεία της Φανής Πέτσα σαν Μπέρθα, ενώ άκαμπτη έως επιφανειακή η ερμηνεία της Ελένης Οδυσσέως ως πατρόνα και σπιτονοικοκυρά στο τρίτο έργο. Εξίσου αδύνατες οι ερμηνείες του Σκεύου Πολυκάρπου ως μεθύστακας σύζυγος, και με ακατέργαστο στόμφο ως συγγραφέας στο τρίτο μονόπρα κτο. Λιτή αλλά και στημένη η ερμηνεία της Ελεονόρας Σερένα, ιδιαίτερα σαν ξεπεσμένη Lady με μαύρο γυαλί κι εξεζητημένη ομιλία, προσδίδοντας παράλληλα μια "μυρωδιά" χιούμορ στη σκηνή. Αντίθετα, απαλή κι ενδιαφέρουσα η ερμηνεία της Χριστίνας Καραγιάννη, μιας μορφής απούσας, μεταξύ ξεκάθαρης κατάθλιψης και αέρινης ύπαρξης.