Ένα κυπριακό θεατρικό έργο ανεβαίνει στην Ινδία

Δημοσιεύτηκε στις 29 Οκτωβρίου 2015

Το  βραβευμένο θεατρικό έργο του Γιώργου Νεοφύτου, DNA, παρουσιάζεται στην πόλη Pune  της Ινδίας από το International Association for Performing Arts & Research σε μετάφραση στα Μαράτι  της Dr. Shyamala Vanarase, σκηνοθεσία Prasad Vanarase και μουσική Sameer Dublay. Στον κεντρικό ρόλο η  κορυφαία διεθνούς φήμης χορεύτρια του Κατάκ , Rujuta Soman, μαζί με τον Nikhil Gadgil και την Surabhi Natu.



Από το ανέβασμα της παράστασης στην Κύπρο το 2009 

Το DNA πρωτοπαρουσιάστηκε επί σκηνής στην Κύπρο τη θεατρική περίοδο 2009-2010 από το Σατιρικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Δέσποινας Μπεμπεδέλη. Ακολούθως τον Οκτώβριο του 2010 παρουσιάστηκε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στην Αθήνα στο πλαίσιο της δεύτερης διοργάνωσης της «Εβδομάδας Κυπριακού Θεατρικού Έργου στην Αθήνα». Η ιδια παράσταση έλαβε μέρος με επιτυχία στη Μπιεναλε «New Plays from Europe» το 2012 στο Βισμπαντεν της Γερμανιας.

Το 2012 το έργο μεταφράστηκε στη φιλιππινεζική γλώσσα και παρουσιάστηκε από το Radyo Balintataw της Μανίλα με την Cecile Alvarez στον κεντρικό ρόλο. Την ίδια χρονιά το έργο επιλέγηκε ανάμεσα σε 430 έργα από 53 χώρες που υποβλήθηκαν στο Διεθνές Φεστιβάλ Ανάγνωσης Θεατρικών Έργων hotINK at the Lark και παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη σε σκηνοθετημένη ανάγνωση τον Μάρτιο του 2012.



Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο "DNA" το 2009

Μεταφρασμένο σε έξι γλώσσες

Για το DNA ο Γιώργος Νεοφύτου βραβεύτηκε με το Βραβείο Θεατρικής Συγγραφής στα Βραβεία Θεάτρου ΘΟΚ 2009-2010/2010-2011. Το έργο έχει μεταφραστεί συνολικά σε έξι γλώσσες: αγγλική, τουρκική, γερμανική, πολωνική, ταγκάλογκ (Φιλιππίνες) και στην Ινδοάρια γλώσσα Μαράτι.

Σημείωμα του Ινδού σκηνοθέτη Prasad Vanarase

«Ένα στρατιώτης χάθηκε στον πόλεμο! Τί σημαίνει αυτό; Τί συμβαίνει σ’ αυτόν και στην οικογένειά του; Θα διακριβωθεί ποτέ, αν ο χαμένος στρατιώτης είναι νεκρός ή ζωντανός; Αν ναι, πότε; Μπορεί «αυτός που χάθηκε» κάποτε να βρεθεί; Ή είναι χαμένος για πάντα; Ποιές δοκιμασίες  περνά η οικογένειά του; Αναμονή κι ελπίδα θα είναι η μόνη συντροφιά τους; Πόσο κοστίζει να περιμένουν τόσο καιρό; Το κουράγιο για να παλέψουν και το κουράγιο να περιμένουν αιώνια… είναι ταυτόσημα; Και τί κάνεις τις αναμνήσεις του αγαπημένου προσώπου; Για ποιό πράγμα αγωνιζόμαστε;

]Οι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους για τον ίδιο λόγο; Η ήττα και η νίκη στη μάχη τι σημαίνουν  για έναν πολεμιστή; Μπορούμε να ζούμε ειρηνικά απλώς αποκαλώντας τους μάρτυρες; Μπορούμε; Πώς; Τέτοια ερωτήματα με απασχολούσαν, όταν σκηνοθετούσα το DNA. Περισσότερες ερωτήσεις ξεφύτρωναν στην πορεία. Η ζωή στην κόψη της ζωής και του θανάτου δημιουργούσε ολοένα και περισσότερες απορίες. Δεν υπάρχουν σαφείς απαντήσεις. Είναι πάντα εύκολο  να αποκαλείς ήρωα ένα χαμένο στρατιώτη. Τί γίνεται όμως με αυτούς που μένουν πίσω; Το έργο ασχολείται με αυτό το θέμα.

Ο Γιώργος Νεοφύτου, ένας Κύπριος θεατρικός συγγραφέας, έγραψε αυτό το έργο. Πληροφορήθηκα γι’ αυτό από έναν καταξιωμένο φίλο θεατρικό συγγραφέα από την Τουρκία. Το έργο βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα της Κύπρου. Όμως το περιεχόμενό του είναι τόσο οικουμενικό, που μπορεί να παρουσιαστεί σε κάθε γωνιά της γης. Σύγχρονο και Οικουμενικό. Η οικουμενικότητα σε αυτή τη περίπτωση είναι μάλλον οδυνηρή. Όμως είναι η αλήθεια.»