Η Άντζελα Μπρούσκου είναι μία ταξιδιώτης του θεάτρου

Δημοσιεύτηκε στις 03 Μαρτίου 2016

Ονειρευόταν να αφήσει για λίγο την Αθήνα και να ταξιδέψει στην Αφρική. Τελικά το θέατρο την οδήγησε στην Κύπρο και στον ΘΟΚ. Η Άντζελα Μπρούσκου σκηνοθετεί τη νέα παράσταση της Κεντρικής Σκηνής, ‘Το Γλυκό Πουλί της Νιότης’ του Τένεσι Ουίλιαμς που κάνει πρεμιέρα στις 5 Μαρτίου και αφηγείται το δικό της θεατρικό όνειρο!

Από την Αφρική στην Κύπρο… Τελικά πραγματοποιήθηκε κατά κάποιο τρόπο η ευχή σας, να φύγετε για λίγο από την Αθήνα; Ναι, εν μέρει… Μόνο που η Κύπρος δεν έχει λιοντάρια. Έχει όμως φοινικόδεντρα.

Γιατί θελήσατε να λείψετε από την Αθήνα; Μου αρέσει να μετακινούμαι και να ταξιδεύω μέσα από το θέατρο. Είναι πάντα μια πολύτιμη εμπειρία.

Η συνεργασία σας με τον ΘΟΚ πώς προέκυψε; Ο Προέδρος του Δ.Σ. του Θ.Ο.Κ. Γιάννης Τουμαζής που παρακολουθεί τη δουλειά μου στην Ελλάδα, μου πρότεινε να συνεργαστούμε και αποδέχθηκα.

Ήταν και το ίδιο το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς, ένας λόγος για να αποδεχθείτε; Ναι, και όχι μόνο. Με ενδιέφερε αυτή η συνεργασία και η γνωριμία μ’ αυτόν τον τόπο.

Πώς είναι να δημιουργεί κανείς μακριά από τη βάση του; Είναι κάτι σαν άσκηση. Νομίζω ότι έχει να κάνει με την προσωπική σχέση του καθένα μ’ αυτά που αφήνει πίσω του. Κυρίως με τις συνήθειές μας. Αυτό από μόνο του είναι ενδιαφέρον.

Πώς βλέπετε το γεγονός ότι καλείστε να συνεργαστείτε με ηθοποιούς τους οποίους δεν γνωρίζετε; Δεν έχω πρόβλημα να συνεργάζομαι με ηθοποιούς που δεν γνωρίζω. Στην αρχή υπάρχει πάντα μια σχέση αναγνώρισης μέχρι να αποκτηθεί μία εμπιστοσύνη. Φυσικά το ζητούμενο είναι στο τέλος να αποκτήσουμε έναν κοινό κώδικα. Αυτό θέλει δουλειά και καλή προαίρεση. Νομίζω ότι είμαστε σ’ έναν καλό δρόμο.

Το γεγονός ότι η παράσταση απευθύνεται σε ένα ‘άγνωστο» σε εσάς κοινό, όπως είναι το κυπριακό, κρύβει κάποιες προκλήσεις; Προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου όπως θα την έκανα οπουδήποτε. Φυσικά μ’ ενδιαφέρει το πώς θα προσλάβει την παράσταση ένα κοινό. Το αποτέλεσμα πάντα ενέχει ένα ρίσκο αλλά το ξεχνώ στη διαδικασία.

Γνωρίζατε για το θέατρο στην Κύπρο προτού αναλάβετε τη σκηνοθεσία της παράστασης; Νομίζω ότι το θέατρο είναι πάντα ένας χώρος όπου συναντιούνται οι άνθρωποι για να συμβεί το γεγονός της συνεύρεσης με όλες του τις συνέπειες. Θέλω να πιστεύω ότι δεν άλλαξε κάτι εδώ.

Τι συμβολίζει για εσάς το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς; Το έργο αυτό έχει να κάνει με την αυταπάτη πάνω στην οποία βασίστηκαν οι προσδοκίες και η ευτυχία ενός ολόκληρου λαού που έχει τον τίτλο ‘αμερικάνικο όνειρο’. Αυτό το όνειρο παγκοσμιοποιήθηκε και κυριάρχησε κοινωνικά και οικονομικά σχεδόν σε όλον τον πλανήτη.

Ο Τσανς Γουέιν και η Αλεξάντρα ντε Λάγκο, οι πρωταγωνιστές της παράστασης, είναι δυο χαρακτήρες που συναντούμε και σήμερα; Ναι, τους συναντάμε παντού. Δεν έχουν απαραίτητα Καντιλάκ, γούνες, ούτε πίνουν βότκα μέσα στη μέρα. Έχουν όμως το ίδιο βλέμμα των ονειροπόλων που πιστεύουν ότι θα κατακτήσουν εύκολα αυτό τον κόσμο με όποιο κόστος. Μπορεί να είναι το αγόρι ή το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Βιώνουν την αγωνία του να είσαι για πάντα νέος, πετυχημένος, μέσα από την απαίτηση ενός πολιτισμού που δεν μπορεί να δεχτεί τη φυσιολογική φθορά. Η ζωή τους μετατρέπεται σ’ ένα τυχερό παιχνίδι νικητών και ηττημένων που προβάλλεται συνέχεια στην οθόνη ενός αόρατου κοινού.

Πώς προσεγγίζετε σκηνοθετικά το έργο; Μέσα από αυτή την οθόνη. Η παράσταση λειτουργεί σαν ένα σχόλιο για την Αμερική που επιβλήθηκε μέσα από τον καταναλωτισμό, τη διαφήμιση, την υπερπαραγωγή θεαμάτων βίας, το Χόλιγουντ, τον πόλεμο κ.λπ.

Διαβάζοντας διάφορες συνεντεύξεις σας, διαπιστώνω ότι έχετε μια ιδιαίτερη αγάπη για την τραγωδία. Μπορείτε να μου εξηγήσετε γιατί; Ίσως γιατί η τραγωδία μπορεί να ερμηνεύσει αρχετυπικά το παράλογο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ίσως γιατί είναι το σύμπαν όπου ο άνθρωπος μπορεί να συνομιλεί με τους δαίμονές του.

Έχετε σκηνοθετήσει πολλά ‘σκληρά’ έργα. Είναι ένα είδος θεάτρου που σας αρέσει αυτό; Το θέμα δεν είναι τι μου αρέσει εμένα. Απλώς το θέατρο, μοιραία, φέρνει στη σκηνή θέματα που δεν είναι προορισμένα να ‘αρέσουν’. Εκεί συναντιόμαστε για να πούμε και να ακούσουμε τις ιστορίες μας. Αυτό λειτουργεί σαν μία εμπειρία για το θεατή και τους ηθοποιούς.

Η Ελλάδα σήμερα επηρεάζει ένα δημιουργό ως προς το να κινηθεί προς αυτήν την κατεύθυνση; Πιθανά. Το περιβάλλον λειτουργεί πάντα καθοριστικά για το δημιουργό και γεννά ερεθίσματα. Συχνά κάποιες προσπάθειες καταλήγουν σε μια ‘προσωπική υπόθεση’. Όμως υπάρχει μία ζωή που ανθίσταται καλλιτεχνικά και δραστικά σε κάτι που πάει να επιβληθεί μόνο με οικονομικούς όρους.

Mιλήστε μου και για το Θέατρο Δωματίου, τη δική σας θεατρική ομάδα. Είναι το ‘όχημά’ σας για να εκφράζεστε ελεύθερα; Το Θέατρο Δωματίου, ήταν πάντα η εκκίνηση για μένα, μια στάση απέναντι σε ένα θέατρο που μας είχε αγκυλώσει με το συντηρητισμό και την ξεπερασμένη αισθητική του. Φυσικά δεν γενικεύω.

Πέρα από το θέατρο, έχετε ασχοληθεί και με τον κινηματογράφο ως ηθοποιός. Τι είναι για εσάς ο κινηματογράφος και ποια ταινία θυμάστε έντονα; Ο κινηματογράφος είναι μια τέχνη που με γοητεύει πολύ. Νομίζω τα τελευταία χρόνια έχουμε πολύ καλά δείγματα ελληνικού κινηματογράφου. Θυμάμαι τη ‘Στρέλλα’ του Πάνου Κούτρα.

Θα ήθελα να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Γιατί θελήσατε αρχικά να γίνετε ηθοποιός; Στην πραγματικότητα δεν ήθελα ποτέ να γίνω ηθοποιός. Κατά βάθος ήθελα να ανακαλύψω τα όριά μου ανάμεσα σε μένα και στον άλλο.

Ποιους ρόλους θυμάστε έντονα; Δεν υπήρξα ποτέ ηθοποιός των ρόλων. Μ’ ενδιέφερε πάντα η έρευνα σε σχέση με το Θέατρο. Οπότε η πορεία μου καθορίστηκε από αυτή την ιδέα. Θυμάμαι όμως τη Μήδεια του Ευριπίδη με το Θέατρο Δωματίου και το ΝΑΙ της Μαργαρίτας Καραπάνου.

Η σκηνοθεσία πώς προέκυψε; Ποια ήταν η πρώτη σας δουλειά και πώς νιώθατε στην πρεμιέρα; Ήμουν πάντα σκηνοθέτρια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Η πρώτη μας δουλειά ήταν ο ‘Μισάνθρωπος’ του Μολιέρου στο Κτίριο Καλλιτεχνών. Δεν είχα την πολυτέλεια να σκεφτώ καν πώς αισθανόμουν. Σίγουρα όλοι είχαμε την χαρά ότι τα καταφέραμε.

Υποκριτική ή σκηνοθεσία; Η ιδιότητα του ηθοποιού με ανάγκασε να μετακινηθώ σ’ ένα χώρο όχι οικείο όμως γόνιμο. Είναι ο χώρος όπου έρχεσαι αντιμέτωπος με τους φόβους και τις επιθυμίες σου.

Η Αθήνα πώς φαντάζει σήμερα στα μάτια σας; Μακρινή.

Σας φοβίζει το μέλλον της Ελλάδας; Ναι. Όπως και το παρόν της.

Τι σας κάνει να αισιοδοξείτε; Οι γενναίες πράξεις.

Αν έπρεπε να αποτυπώσετε την Άντζελα Μπρούσκου σε ένα θεατρικό έργο, ποιο θα επιλέγατε; Το έργο μάλλον γράφεται ακόμα.

"Το Γλυκό Πουλί της Νιότης" του Τένεσι Ουίλιαμς θα κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο ΘΟΚ (Αίθουσα Εύης Γαβριηλίδης) στις 5 Μαρ. Τηλ.: 77772717.