"Εκανα πάντα αυτό που ήθελα…"

Δημοσιεύτηκε στις 20 Οκτωβρίου 2017

Ο Γιάννης Ιορδανίδης θεωρείται σήμερα ως ένας από τους ικανότερους Έλληνες σκηνοθέτες κουβαλώντας μία πορεία 35 ετών, εκατοντάδων παραστάσεων και συνεργασίες με μύθους του θεάτρου παγκοσμίου φήμης. Το συνάντησα ένα απόγευμα στο κέντρο της Λευκωσία μία περίπου ώρα πριν από την πρόβα. Δεν υπολόγισα ότι ο κ. Ιορδανίδης είχε αν μου πει τις πιο όμορφες αλήθειες της ζωής που δεν χωράνε μέσα σε μία λέξη.

Άνοιξα το μαγνητόφωνο και του ζήτησα να μου πει πως μπλέχτηκε σε αυτή τη δουλειά. Χειμαρρώδης, ευφυής, πληθωρικός, ειλικρινής, ένας σοφός άνθρωπος του θεάτρου μου αφηγήθηκε τη ζωή του μέσα σε περίπου 70 λεπτά.

• Γεννήθηκα στην Αίγυπτο. Ο πατέρας μου ήταν ηθοποιός και θιασάρχης. Ήταν φυσικό να ακολουθήσω αυτό που έκανε ο πατέρας μου. Ξεκίνησα ως ηθοποιός, αποφοίτησα από δραματικές σχολές και στη συνέχεια πήγα ως υπότροφος της γαλλικής κυβέρνησης στο Παρίσι όπου σπούδασα θεατρολογία στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Την πρώτη μου εμπειρία ως ηθοποιός την είχα νωρίτερα, όμως, στην Ελλάδα. Ο πατέρας μου ήταν γενικός γραμματέας του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, από τα ιδρυτικά του στελέχη, μαζί με τους Καραντινό και Θεοτοκά. Είχα μία 'προϋπηρεσία' στον κινηματογράφο και στο θέατρο στην Αίγυπτο σαν παιδάκι, γι' αυτό όταν φτάσαμε στην Ελλάδα για να εγκατασταθούμε μόνιμα εγώ έπαιζα στο θέατρο τους ρόλους των παιδιών. Έπαιξα στο 'Περιμένοντας τον Γκοντό' με τον Μίνω Βολανάκη, με άλλους σκηνοθέτες όπως τον Ευαγγελάτο, το Θεοδοσιάδη, τον Κωστή Μιχαηλίδη, τον Κωτσόπουλο και πάρα πολλούς άλλους.

• Μετά τις σπουδές στο Παρίσι άρχισε η σκηνοθετική μου σταδιοδρομία στο μεγάλο θέατρο του Παρισιού, του Jean Louis Barreau, τo 1983. Σε μερικούς μήνες συμπληρώνω 35 χρόνια πορείας. 35 χρόνια, με ένα τριψήφιο αριθμό παραστάσεων σε όλα τα είδη, αρχίζοντας από το Αρχαίο Ελληνικό Δράμα και φτάνοντας στο σύγχρονο μιούζικαλ. Δεν μπορώ να πω ότι είχα ιδιαίτερη προτίμηση σε κάτι. Είμαι από αυτούς που μου άρεσε πάρα πολύ να μεταπηδώ από το ένα είδος στο άλλο. Αυτό μου έφερνε μία εσωτερική και εξωτερική ανανέωση. Έτσι, μέσα σε αυτά το 35 χρόνια υπηρέτησα όλα τα είδη του θεάτρου. Το μόνο, ίσως, είδος τώρα που το σκέφτομαι που δεν έχω κάνει είναι η επιθεώρηση που είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο είδος. Όλα τα άλλα τα έχω αγγίξει, ακόμα και όπερα, οπερέτα στη Λυρική Σκηνή στην Αθήνα.

• Η ιστορία μου στο θέατρο, λοιπόν, ξεκίνησε το 1983 στο Παρίσι, στο θίασο ενός πολύ μεγάλου και κορυφαίου ανθρώπου του θεάτρου του 20ου αιώνα του Jean Louis Barreau. Ο άνθρωπος αυτός μου έδωσε την πρώτη μου σκηνοθετική ευκαιρία. Από εκεί και πέρα εργάστηκα πολύ στο Παρίσι, σε άλλες πόλεις της Γαλλίας και της Ευρώπης. Στην Κύπρο έχω έρθει πολλές φορές από το 1995 που έκανα για πρώτη φορά τη 'Μαρία Στιούαρτ' με πρωταγωνίστριες τις Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Τζένη Γαϊτανοπούλου και όλο το 'βαρύ πυροβολικό' τότε του ΘΟΚ. Στην Ελλάδα δούλεψα στο Εθνικό, στη Λυρική Σκηνή, στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος, στα μεγάλα φεστιβάλ και σε διάφορους θιάσους από το ελεύθερο θέατρο με γνωστούς πρωταγωνιστές.

Ο Γιάννης Ιορδανίδης με τους δημιουργούς της παράστασης "Εγκλημα και Τιμωρία" κατά τη διάρκεια των δοκιμών

"Δεν θα έλεγα πως υπάρχει η παράσταση της ζωής μου"

• Δεν μπορώ να πω ότι ξεχωρίζω κάποια από τις παραστάσεις που σκηνοθέτησα. Δεν θα έλεγα πως υπάρχει, αυτό που λέμε, η παράσταση της ζωής μου. Υπάρχουν όμως πολλές παραστάσεις που με έκαναν ευτυχισμένο. Είχα την ευτυχία στη σταδιοδρομία μου να έχω περισσότερες επιτυχίες παρά αποτυχίες. Βέβαια, θα ήταν ύποπτο εάν δεν υπήρχαν καθόλου αποτυχίες. Υπάρχουν!

"Το 'Χάρολντ και Μοντ' πρόσφερε πάρα πολύ μεγάλες χαρές και συγκινήσεις και στη Δέσποινα και σε μένα"

"Με σημάδεψε το Χάρολντ και Μοντ"

• Μία παράσταση που σημάδεψε, όμως και εμένα αλλά και τη Δέσποινα Μπεμπεδέλη είναι το 'Χάρολντ και Μοντ' που κάναμε με τον Γιάννη Βούρο στην Αθήνα το 1995. Πρόκειται για μία παράσταση που όντως έβαλε μία σφραγίδα και για μένα και για τη Δέσποινα. Μία παράσταση που πέρα από την καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία με έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό. Κακά τα ψέματα ένας σκηνοθέτης, αν εξαιρέσει κανείς τον αλησμόνητο και καλό μου φίλο Αντρέα Βουτσινά που ήταν σκηνοθέτης σταρ, στην Ελλάδα δεν μπορούμε να πούμε ότι είχαμε σκηνοθέτες σταρ. Υπήρχαν πάρα πολύ καλοί σκηνοθέτες αλλά αυτό το ιδιαίτερο διακριτικό το κουβαλούσε μόνο ο Βουτσινάς ο οποίος ήξερε να το χειριστεί πολύ καλά. Το 'Χάρολντ και Μοντ' πρόσφερε πάρα πολύ μεγάλες χαρές και συγκινήσεις και στη Δέσποινα και σε μένα. Όταν έμπαινα στο θέατρο πολλές φορές ορμούσαν πάνω μου οι θεατές και μου φίλαγαν τα χέρια λέγοντάς μου: 'Σας ευχαριστώ για αυτή την παράσταση'. Θεωρώ πως αυτό είναι ένα εύσημο που πρέπει κανείς να το κουβαλάει τιμητικά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να σου λέει ο θεατής: 'Με ταξίδεψες'. Μέλημά μου ήταν να ταξιδέψω τον θεατή. Έκανα πάντα αυτό που πίστευα και ήθελα. Έστηνα την κάθε παράσταση όπως ήθελα να την δω εγώ. Αγνοώντας παράγοντες ακόμα και θεσμικούς όπως είναι ας πούμε τα κρατικά θέατρα.

• Εγώ δεν άκουγα ποτέ κανένα… Έκανα αυτό που είχα στο κεφάλι μου. Καλό είναι να ακούς τους άλλους αλλά αφού τους ακούσεις να τους φιλτράρεις μέσα από το μυαλό σου, την ψυχή του και να κάνεις αυτό που θέλεις αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Πρέπει να πω ότι στάθηκα εξαιρετικά τυχερός. Η τύχη μου φέρθηκε ευνοϊκά. Γνώρισα πολύ σημαντικές προσωπικότητες. Στα χρόνια του Παρισιού είχα τη χαρά να συνεργαστώ με ανθρώπους όπως ο Αλεν Ντελόν, ο Ιονέσκο, ο Αραμπάλ, η Μαρλέν Ρενό, ο Ζιαν Λουί Μπαρό. Πρόσωπα που ανήκουν σε ένα χώρο μυθικό.

"Χρωστώ ευγνωμοσύνη στον Ιονέσκο"

• Αυτός ο οποίος με βοήθησε ιδιαίτερα στο Παρίσι και του χρωστώ μεγάλη ευγνωμοσύνη είναι ο Ιονέσκο. Είχα μία πολύ προσωπική σχέση μαζί του και είναι ο άνθρωπος ο οποίος με βοήθησε και για την υποτροφία μου στην Γαλλία η οποία κράτησε αρκετά χρόνια. Δεν μπορώ να αρνηθώ και τη βοήθεια που πήρα από αυτούς τους σημαντικούς ανθρώπους. Αυτή η τριβή μου έδωσε και μία άλλη πλευρά της προσωπικότητάς μου. Αυτό που πήρα από αυτούς να θέλω να το επιστρέψω. Με χαρά λοιπόν βοηθάω τους νέους ανθρώπους αν δω ότι κάτι υπάρχει. Δεν έχω ευτυχώς την μιζέρια αυτών που λυπούνται να δώσουν τα εύσημα, που ζηλεύουν όταν δουν κάτι καλό. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι χάριζα και κάστανο. Όταν κάτι για μένα ήταν κακό, το έλεγα.

• Μέσα σε αυτά τα χρόνια, οι απόψεις μου για το θέατρο, καταστάλαξαν. Νομίζω ότι βρίσκομαι πια σε αυτό που οι άλλοι λεν ευγενικά 'τα χρόνια της ωριμότητας'. Οι ιδέες πια για το τι θέλω να δώσω σε μία παράσταση, το ποιος είναι ο ρόλος του ηθοποιού σε μία παράσταση πρέπει να πω ότι είναι πια κατασταλαγμένα. Τα θέλω μου είναι συγκεκριμένα. Αυτά τα θέλω πρέπει οπωσδήποτε να μπουν σε λειτουργία. Εάν δεν μπουν σε λειτουργία, τότε αποχωρώ. Όχι με την έννοια πως δεν δίνω μάχες, έδωσα πάρα πολλές μάχες στη ζωή μου για να φτάσω σε αυτό που ήθελα. Σήμερα, από τη στιγμή που θα κληθώ για μία δουλειά οφείλει ο άλλος να γνωρίζει τι πρέπει να κάνει.

• Ο σεβασμός, ξέρετε, δεν επιβάλλεται, τον εμπνέεις. Σε αυτή την περίπτωση είναι βασικό κλειδί για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα μίας παράστασης. Δεν είμαι υπέρ μίας πολυφωνίας στον σκηνοθετικό τομέα. Το καράβι το οδηγεί ο καπετάνιος. Αυτός παίρνει την ευθύνη της αποτυχίας ή της επιτυχίας. Η επιτυχία έχει πολλούς πατεράδες, η αποτυχία μόνο ένα. Αυτό είμαι σε θέση σήμερα να το αναλάβω.

• Οι λόγοι αποτυχίας μίας παράστασης είναι πάρα πολλοί. Αυτό όμως που επιχειρώ είναι από ένα σημείο και ύστερα των δοκιμών να βγαίνω από τον ρόλο του σκηνοθέτη και να είμαι ένας απλός θεατής. Είναι εξαιρετικά δύσκολο. Έργα όπως είναι το 'Έγκλημα και Τιμωρία' δεν μπορούν να σταθούν με μη ενεργούς θεατές. Θέλουν ένα θεατή που να συμμετέχει στο δρώμενο. Δεν διστάζω, ακόμα και στη γενική δοκιμή να κάνω αλλαγές. Μέχρι να κτυπήσει το τρίτο κουδούνι της πρεμιέρας είμαι ικανός να αλλάξω πράγματα.

• Δεν μου έτυχε να 'σώσω' παράσταση από επικείμενη αποτυχία. Αυτές που δεν ήταν να σωθούν, δεν σώθηκαν. Μακάρι να ξέραμε το μυστικό της επιτυχημένης παράστασης. Αν το ξέραμε θα το εφαρμόζαμε. Συνηθίζω να λέω: 'Δουλειά, δουλειά, δουλειά'. Ξεχνιέμαι μέσα στην πρόβα. Μπορεί να κάνω έξι συνεχόμενες ώρες πρόβα χωρίς διάλειμμα και να μην πάρω είδηση. Ξεχνιέμαι.

Aντρέας Τσουρής, Χριστόδουλος Μαρτάς και Γιώργος Κυριάκου σε σκηνή από την παράσταση

"Φέρσου στο θεατή με ειλικρίνεια"

• Με τα χρόνια επέρχεται και μία κόπωση. Σε αυτή την κούραση ή στην ευκολία σου πρέπει οπωσδήποτε να αντισταθείς για είναι πάντα φρέσκια η δουλειά σου διότι ο θεατής θέλει να δει κάτι που τον αφορά σήμερα. Έχω δει παραστάσεις που είναι αυτό που λέω 'θέατρο εξ αναμνήσεως'. Ο θεατής θέλει να του φερθείς με ειλικρίνεια. Έχει ανάγκη να πιστέψει ότι γι' αυτό που του προσφέρεις έχει όραμα και δεν τον ξεγελάς. Πολλές φορές όταν κάποιοι θίασοι προσπαθούν να ξεγελάσουν τον θεατή τότε αντιμετωπίζουν τη μανία του. Πες του με το χέρι στην καρδιά πως μέχρι εδώ μπορώ και θα το εκτιμήσει. Μην πεις πως κάνεις θυσία για το θεατή. Κανένας δεν θέλει τη θυσία κανενός. Απλώς θέλει μία αμοιβαία εμπιστοσύνη και να είσαι πάντα επί της ουσίας.

"Πίστευα πάντα πως αν έχεις κάτι να πεις, ο κόσμος να χαλάσει θα το πεις"

• Μπορεί να περνάμε μία άσχημη μεταβατική φάση αλλά και μέσα από αυτό κάποια στιγμή κάτι θα ξεπηδήσει. Πίστευα πάντα πως αν έχεις κάτι να πεις, ο κόσμος να χαλάσει θα το πεις. Όσα εμπόδια και αν σου στήσουν. Εάν δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα, θα τους αφανίσεις διότι έχεις ένα λόγο να αρθρώσεις, αργά ή γρήγορα. Όπως λέει και στο Έγκλημα και Τιμωρία: 'Μπορεί να φύγεις από τη ζωή και να μην έχει συμβεί τίποτα'. Δεν είναι κακό, είναι και αυτό ένας τρόπος ύπαρξης.

"Δεν επιδίωξα ποτέ να γίνομαι ευχάριστος…"

• Έλεγα πάντα αυτό που σκεφτόμουνα και στους μαθητές μου στις σχολές που δίδασκα. Αν μία παράσταση δεν μου αρέσει θα το πω. Πολλές φορές σε παραστάσεις βλέπω εύκολους εντυπωσιασμούς. Τα πράγματα να μην είναι επί της ουσίας. Η έρευνα στην τέχνη είναι σε βάθος, όχι σε πλάτος, όχι στην επιφάνεια. Ποτέ δεν σκέφτηκα τι να είναι αυτό που θα εντυπωσιάσει.

"Κυνηγάω, όμως, την τελειότητα. Είμαι τελειομανής. Αυτό είναι δυστυχώς και η μανία μου. Από αυτό θα πεθάνω"

• Για μένα δεν υπάρχουν καλοί και κακοί ηθοποιοί. Υπάρχει ο ηθοποιός και ο μη ηθοποιός. Από εδώ ξεκινάει το πρόβλημα. Οι πιλότοι των αεροπλάνων έτσι δεν είναι; Μπορείς να βάλεις κάποιον να οδηγήσει αεροπλάνο που δεν είναι και πολύ καλός… Πιστεύω στον δημιουργικό ρόλο του καλλιτέχνη. Έχει μία πολύ μεγάλη ευθύνη ο ηθοποιός και ο σκηνοθέτης: να οδηγήσει ψυχές ανθρώπινες. Άρα, γιατί πρέπει να σκεφτώ πως αυτός ο ρόλος είναι λιγότερο σημαντικός από εκείνον του χειρουργού; Ξέροντας πως με την παράσταση μπορώ να επηρεάσω κάποιον, να τον γλιτώσω ακόμα και από την αυτοκτονία. Γιατί ο ρόλος ενός ηθοποιού να είναι λιγότερο σημαντικός και επικίνδυνος από ένα χειρουργό που θα αναλάβει να κάνει εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Το ίδιο σώζεις μία ψυχή.

Ο Αντρέας Τσουρής με τον Γιώργο Αναγιωτό που υποδύεται τον Ρασκόλνικοφ

"Το χαρακτηριστικό της σημερινής εποχής είναι η ασάφεια"

• Δεν ξέρεις που το πάνε. Από το λίγο θέατρο που είδα και στην Κύπρο 'μυρίστηκα' ότι τα πράγματα δεν διαφέρουν και πολύ από την Ελλάδα. Ο εύκολος εντυπωσιασμός, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, τα κομματικά κ.λπ. Πολύ λίγοι είναι αυτοί που θα μείνουμε στην ιστορία. Κάνε αυτό που σε ευχαριστεί και τα υπόλοιπα θα τα κρίνει η ιστορία.

Έγκλημα και Τιμωρία στο Θέατρο Διόνυσος

• Τα έργα και οι σκηνοθέτες είναι σαν τους γάμους. Όλο νομίζεις ότι διαλέγεις αλλά στην ουσία σε διαλέγουν. Έχω σκηνοθετήσει ξανά έργο του Ντοστογιέφσκι, τους 'Δαιμονισμένους' στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος. Το 'Έγκλημα και Τιμωρία' το είχα από καιρό στο μυαλό μου αλλά ανέβηκε πρόσφατα στην Ελλάδα και αυτό στερούσε τη δυνατότητα μίας νέας παράστασης. Συζητώντας μία πιθανή συνεργασία με το Θέατρο Διόνυσος έπεσε στο τραπέζι το συγκεκριμένο έργο. Το θέμα της επιλογής του έργου έκλεισε αλλά σκεφτόμουν: 'Υπάρχουν άραγε ηθοποιοί στην Κύπρο να το στηρίξουν;'. Ένα πρόβλημα που παρατηρείται κυρίως στις κρατικές σκηνές είναι η επιλογή ενός κλασικού, ίσως, έργου χωρίς να έχουν υπόψη τους ότι αυτό το έργο πρέπει να το στηρίξουν κάποιοι ηθοποιοί. Υπάρχουν άραγε; Εδώ, λοιπόν, ήταν δεδομένο πως μέσα από την διασκευή την οποία είχα υπήρχαν οι δύο ηθοποιοί που θα μπορούσαν να παίξουν τους δύο βασικούς ρόλους.

"Ένας όρος που έθεσα ήταν πως σε αυτή την παράσταση θα έπαιζαν μόνο Κύπριοι ηθοποιοί"

• Ήθελα να δω αν υπάρχουν αρχικά αυτοί οι ηθοποιοί και εάν δεν υπήρχαν τότε χωρίς κανένα πρόβλημα θα έφερνα ηθοποιούς από την Ελλάδα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κουβαλάω ένα τσούρμο τριτοκλασάτους ηθοποιούς από την Ελλάδα απλώς και μόνο διότι είναι γνωστοί από την τηλεόραση φορτώνοντάς τους πρωταγωνιστικούς ρόλους που δεν θα μπορούν να στηρίξουν. Έκανα 3 ακροάσεις για να βρω τους ηθοποιούς που μου έκαναν και κατέληξα ότι υπάρχουν.

"Η σχέση που δημιουργείται ανάμεσα στην παράσταση και το θεατή είναι ερωτική"

• Ο σκηνοθέτης χορεύει ένα τανγκό όπου τα πράγματα εξελίσσονται βήμα-βήμα. Δεν υπάρχει συνταγή για τέλεια παράσταση. Χρειάζεται γνώση. Πήρα ένα μυθιστόρημα 700 σελίδων το διασκεύασα, έκανα όλη τη δραματουργική δουλειά στο σπίτι και παίρνοντας το κείμενο έρχομαι να το κοινωνήσω στους ηθοποιούς και να το επικοινωνήσω στους θεατές. Δεν βάζω τίποτ' άλλο παρά ευαισθησία. Αν υπήρχε συνταγή, όλοι οι ατάλαντοι θα έκαναν επιτυχίες. Ευτυχώς, δεν υπάρχει συνταγή, διότι αυτό καλυτερεύει και τα πράγματα.

• Τα κλασικά έργα δεν είναι σημαντικά επειδή δίνουν απαντήσεις αλλά είναι σημαντικά γιατί θέτουν ερωτήματα. Το έργο αυτό είναι κλασικό διότι κατάφερε να περάσει το χάσμα του χρόνου. Μίλησε με διαφορετικούς, ίσως, τρόπους σε διαφορετικές εποχές. Έτσι, λοιπόν, 'Το Έγκλημα και Τιμωρία' από αυτά που λέγονται μέσα στο κείμενο αφήνει πάρα πολλά ερωτηματικά. Τι είναι σήμερα ο άνθρωπος, ποιος είναι ο ρόλος του μέσα στην κοινωνία, ποιο είναι αυτό το τρελό όραμα που έχει ο Ρασκόλνικοφ και για το οποίο αγωνίζεται… Αυτός ο διαχωρισμός που κάνει ότι υπάρχουν οι κοινοί άνθρωποι αλλά και οι μεγαλοφυΐες. Μία μεγαλοφυΐα προκειμένου να φτάσει στον σκοπό της έχει δικαίωμα να φτάσει ακόμα και στο έγκλημα. Αυτό είναι μία ιδεολογία που δεν μας είναι και πολύ άγνωστη. Πριν από πενήντα χρόνια κυριαρχούσε. Έρχεται λοιπόν αυτό να τοποθετηθεί μέσα σε μια καινούργια εποχή όπου διάφορες τέτοιες ιδεολογίες ξεφυτρώνουν και μπαίνουν ακόμα και στη Βουλή. Αυτό είναι αρκετά ανησυχητικό εάν σκεφτεί κανείς ότι ο φασισμός στη Γερμανία πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δεν επιβλήθηκε αλλά εκλέχθηκε. Αυτό λες και θέλουμε να το ξεχάσουμε. Έρχεται σήμερα ο Ντοστογιέφσκι να θέσει ξανά το πρόβλημα σε όλο του το μέγεθος και να μας πει πως υπάρχουν και σήμερα τέτοιες ιδεολογίες.

• Φεύγοντας ο θεατής εάν καταφέρει να πάρει κάποιες σκέψεις μαζί του που θα τον ακολουθήσουν και να τις επεξεργαστεί, σίγουρα θα είναι κέρδος. Το έργο θέτει πολλά ερωτήματα τα οποία αγωνιζόμαστε εδώ και δύο μήνες μέσα από τις πρόβες να καταφέρουμε να τα προβάλουμε για να τα εισπράξει ο θεατής.

• Κλείνοντας να σου πω ότι για το 'Έγκλημα και Τιμωρία' δανείστηκα μία φράση από τον Τολστόι που λέει: 'Όλοι θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, κανένας όμως δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του'. Με αυτό κλείνω…

>> Πρεμιέρα Παρασκευή 20 Οκτωβρίου, Θέατρο Διόνυσος, Λευκωσία, 20.30. Παραστάσεις κάθε Παρασκευή-Σάββατο στις 20.30, Κυριακή στις 18.30 μέχρι 26 Νοε. Πληρ. 22818999, 99621845.