Κάτι για να σε θυμάμαι, σε πανελλήνια πρώτη

Δημοσιεύτηκε στις 16 Νοεμβρίου 2017

Ο Θεατρικός Πολυχώρος ΕΣΤΙΑ παρουσιάζει σε πανελλήνια πρώτη το έργο του Γουίλλιαμ Μαστροσιμόνε «Κάτι για να σε θυμάμαι» σε μετάφραση Χλόης Βερίτη (Εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ/Σειρά Παγκόσμιο Θέατρο/αρ. 185).

Πρόκειται για ένα έργο για δύο πρόσωπα, τον Κλιφ, έναν σκληροτράχηλο οδηγό νταλίκας που ψάχνει να περάσει λίγες ώρες στη Φιλαδέλφεια όταν απρόσμενα χαλάει το φορτηγό του εκεί και τη Ρόουζ, μια υπερευαίσθητη νεαρή με τραυματικό παρελθόν.

Παρότι εκ διαμέτρου αντίθετοι, οι δύο αυτοί χαρακτήρες καταφέρνουν να επικοινωνήσουν σε ένα βαθύτερο επίπεδο.

Με τους: Ελεωνόρα Σερένα, Αντρέα Παπαμιχαλόπουλο.
Σκηνοθεσία: Άγις Παΐκος.
Πρεμιέρα: 17 Νοεμβρίου 2017.
Τακτικές παραστάσεις: Παρασκευή 20.30., Κυριακή 18.30. Πληροφορίες: 97 790533 & 99 588330.

Το Κάτι για να σε θυμάμαι (The Woolgatherer), είναι το πρώτο θεατρικό του συγγραφέα. Ανέβηκε για πρώτη φορά το 1979 στο Θέατρο του Πανεπιστημίου Rutgers στο Νιου Τζέρσευ, όπου και διαδραματίζεται το έργο. Το βιβλίο εκδόθηκε αργότερα, το 1981 και την επόμενη χρονιά κέρδισε το βραβείο L.A. Drama Critics.  Στη συνέχεια το έργο πήρε και άλλες διακρίσεις και βραβεία.

Ο Γουίλιαμ Μαστροσιμόνε έχει ένα μοναδικό ταλέντο. Μπορεί να διεισδύει βαθιά μέσα στη ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων του, να τους κτίζει έναν απίστευτα χιουμοριστικό διάλογο ενώ την ίδια ώρα παρακολουθεί, σαν από μια κλειδαρότρυπα, τη ζωή και τα όνειρά τους.

Ο συγγραφέας δεν κρύβει ότι τη Ρόουζ τη γνώρισε στ’ αλήθεια. Δεν πήγαν στο διαμέρισμά της, αλλά πήραν ένα τσάι σε μια καφετέρια. «Δεν ήταν τρελή. Ήταν απλώς  ένα υπερβολικά ευαίσθητο κορίτσι. Την ενοχλούσαν διάφορα πράγματα όπως το φως ή ο θόρυβος». Αυτά για την αληθινή Ρόουζ που εξελίχτηκε μέσα από την πένα του Μαστροσιμόνε σε μια εύθραυστη, ονειροπαρμένη προσωπικότητα που ζει ξεκομμένη από τον πραγματικό κόσμο σ’ ένα φτηνό, μικρό διαμέρισμα με τα παράθυρά του καρφωμένα με σανίδες, χωρίς φως και χωρίς θόρυβο, όπου ένα νεαρό κορίτσι είχε αυτοκτονήσει παλιά.

Σ’ αυτόν τον αλλόκοτο κόσμο μιας νεαρής πωλήτριας κάποιου μικρού μαγαζιού, εισβάλλει με πολύ θόρυβο ένας άγαρμπος και αμόρφωτος φορτηγατζής.  Ο Κλιφ δεν τα πάει πολύ καλά με τις λέξεις, αλλά αυτές τα πάνε πολύ καλά με τον ποιητή που κρύβει μέσα του. Οι ανησυχίες του εκφράζονται μέσα από μια πνευματώδη Εθνική Οδό που οδηγεί σε ευθεία πορεία στη ζωή της Ρόουζ. Εκεί θα ανακαλύψει μια σπάνια, λεπτεπίλεπτη ομορφιά που ακρωτηριάστηκε βάναυσα ένα βράδυ, σαν τα πουλιά που εκείνη αγαπά τόσο πολύ. Όπως και η Μπλανς του Τέννεσσυ Γουίλιαμς, έτσι και η Ρόουζ του Μαστροσιμόνε είναι μια μορφή τρυφερά ποιητική. Έτσι δυο ποιητές συναντιούνται χωρίς κανένας από τους δυο να γνωρίζει καν τι είναι ποίηση. Και τότε ξεκινά η μαγεία και για τους δύο.

Οι δυο χαρακτήρες είναι πολύ διαφορετικοί. Μοιράζονται όμως τις παράξενες, προσωπικές τους ακροβατικές ισορροπίες καθώς χάνονται ο καθένας στο λαβύρινθο του δικού του ονείρου προσπαθώντας να δραπετεύσουν από μια  σκληρή και άδικη πραγματικότητα. Κοινός παρονομαστής είναι η αναζήτηση της αγάπης. 

«Αγαπάς κάτι που δεν υπάρχει κι ύστερα αρχίζεις να μισείς αυτό που υπάρχει. Κόλαση είναι, σου λέω». Το ρομάντζο εξελίσσεται με αγωνία, στην κόψη μιας λεπίδας γιατί κανείς δεν ξέρει αν οι δυο τους μπορούν να συνυπάρξουν. Η τραμπάλα ισορροπεί τελικά όταν  συναντιούνται στη θέα του ωκεανού της αληθινής αγάπης.

Στο θεατρικό αυτό οι ηθοποιοί θέλουν δυνατή χημεία μεταξύ τους για να αποδώσουν αυτή την περίεργη ισορροπία μεταξύ των χαρακτήρων. Πρέπει να εμβαθύνουν στο ρόλο του παρτενέρ τους. Οι λέξεις ακροβατούν ρυθμικά, οι ατάκες τρέχουν με γοργούς ρυθμούς, οι παύσεις αποκτούν τεράστια σημασία και οι λυρικοί μονόλογοι επιβραδύνουν, ενίοτε σκηνοθετικά επικίνδυνα, μεταφέροντας τον θεατή σε άλλους κόσμους. Η σπίθα μεταξύ της Ρόουζ και του Κλιφ  πρέπει να ανάψει στην πρώτη πράξη και να γίνει φλόγα στη δεύτερη.

Ο συγγραφέας: Ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Γουίλιαμ Μαστροσιμόνε γεννήθηκε το 1947 στο Τρέντον του Νιου Τζέρσευ. Σπούδασε δραματουργία στη σχολή Mason Gross School  of the Arts, του Πανεπιστημίου Rutgers. Εκτός από θεατρικά έργα , από το 1988 γράφει και σενάρια για χολιγουντιανές κινηματογραφικές παραγωγές καθώς και για τηλεοπτικές σειρές. Αν και στην Ελλάδα είναι περισσότερο γνωστός από το δεύτερο θεατρικό του έργο Ακρότητες (Extremities), η αρχή της επαγγελματικής του καριέρας ως θεατρικού συγγραφέα έγινε το 1981 όταν εκδόθηκε το θεατρικό του έργο Κάτι για να σε θυμάμαι ( The Woolgatherer) για το οποίο έλαβε την επόμενη χρονιά (1982) το Βραβείο L.A. Drama Critics. Έκτοτε έχει τιμηθεί με μια σειρά βραβείων που αφορούν στο θεατρικό και τηλεοπτικό του έργο. Η πένα του εμβαθύνει στην ανθρώπινη φύση, την οποία καταγράφει με απίστευτη ακρίβεια και ειλικρίνεια, δημιουργώντας ήρωες αληθινούς και τολμώντας να αγγίξει θέματα καυτά όπως η τρομοκρατία, η βία ακόμα και οι αυτοκτονίες νέων ανθρώπων. Ο συγγραφέας έγραψε δεκάδες έργα και εξακολουθεί να γράφει περίπου δύο έργα το χρόνο στο γραφείο του, που βρίσκεται στο υπόγειο του σπιτιού του στο Νιου Τζέρσευ.

Σκηνοθετικό Σημείωμα: Το να ανέβει αυτή η παράσταση ήταν ένα δύσκολο και περιπετειώδες εγχείρημα, για πολλούς λόγους. Είναι λοιπόν με ιδιαίτερη χαρά που γράφω αυτό το σημείωμα τώρα, αρκετά χρόνια μετά από την πρώτη απόπειρα να παρουσιαστεί το κείμενο επί σκηνής.

Ο συγγραφέας είναι γνωστός στο ελληνικό κοινό κυρίως για το περίφημο έργο του «Ακρότητες», το οποίο έχει παρουσιαστεί αρκετές φορές τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο.

Γραμμένο το 1979, το «Κάτι για να σε θυμάμαι» είναι το πρώτο θεατρικό έργο του Γουίλλιαμ Μαστροσιμόνε. Πρόκειται για ένα ψυχογράφημα δύο, εκ πρώτης όψεως, εντελώς αντίθετων χαρακτήρων. Από τη μια πλευρά, ο Κλιφ,  σκληροτράχηλος αλλά και πλακατζής νταλικέρης που διασχίζει τις αχανείς Η.Π.Α., ψάχνοντας τρόπους να σκοτώσει τον ελεύθερο χρόνο του, κατατρεγμένος  από υποψίες για τις απιστίες της γυναίκας του κι από την άλλη, η Ρόουζ, ψυχικά τραυματισμένη, υπερευαίσθητη, κακοποιημένη από τον αλκοολικό πατέρα της αλλά και αθεράπευτα ρομαντική που ονειρεύεται να ζήσει τον μεγάλο έρωτα.

Παρόλο το βαρύ συναισθηματικό φορτίο των χαρακτήρων, ο συγγραφέας επιτρέπει ένα  περιθώριο ελπίδας, ένα αμυδρό φως στο βάθος του τούνελ, σαν αυτό που αντικρίζει καθημερινά ο Κλιφ όταν περνάει μέσα από σήραγγες με το φορτηγό του. Σήραγγες, στην πραγματικότητα, κυριολεκτικές και μεταφορικές. Ίσως εκείνο το θαύμα που σε μια πολύ προσωπική του στιγμή ομολογεί ότι περιμένει να συμβεί ,να είναι δυνατόν να συμβεί τελικά, στην καθημερινότητα, χωρίς ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες, μέσα από κάτι πολύ απλό, το οποίο πολύ συχνά όμως αποτελεί -στην εποχή μας, στις πόλεις του σύγχρονου δυτικού κόσμου- αντικείμενο παραμέλησης και κακοδιαχείρισης : την ειλικρινή διαπροσωπική επικοινωνία.

Έτσι, και η Ρόουζ, ίσως, μέσα απ αυτή την επικοινωνία, καταφέρει να αγναντέψει τελικά τον πολυπόθητο ωκεανό και να δει αυτά τα εμβληματικά σύμβολα ελευθερίας, τα πουλιά-με τα οποία τόσο πολύ μοιάζει να ταυτίζεται-να πετάνε, ελεύθερα, σ ένα καταγάλανο ουρανό.

Η Χλόη Βερίτη πέτυχε να αποδώσει θαυμάσια στα ελληνικά, με τη γλαφυρή γλώσσα που χρησιμοποίησε, τον τόσο ζωντανό διάλογο του έργου ενώ οι χαρακτήρες, ζωντανεύουν  απαράμιλλα μέσα από τις ερμηνείες δυο νέων και πολύ ταλαντούχων ηθοποιών, της Ελεωνόρας Σερένα και του Αντρέα Παπαμιχαλόπουλου.