Πάρε θέση

Δημοσιεύτηκε στις 28 Μαΐου 2013

"Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να συμβάλουμε ώστε να δημιουργηθεί ένας "πλατύς", ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας". Δεν θα μπορούσε παρά το θέατρο της κρίσης να χωρέσει σε αυτή τη φράση του Καρόλου Κουν. Στις αθηναϊκές σκηνές αυτό έχει ήδη γίνει. Η θεατρική δημιουργία, τα τελευταία χρόνια, κόντρα στην οικονομική κρίση, έχει αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο. "Γίνονται πολλές παραστάσεις. Φέτος συγκεκριμένα έχουν ανέβει περισσότερες παραστάσεις από ό,τι την τελευταία δεκαετία. Αυτό συμβαίνει επειδή μειώθηκαν οι αμοιβές. Πολλοί ηθοποιοί και συντελεστές δουλεύουν πλέον με ποσοστά. Η κρίση μάς έκανε να αλλάξουμε τις προτεραιότητές μας. Άλλα είναι τα σημαντικά πράγματα πλέον" επισημαίνει η σκηνοθέτρια Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν, η οποία ζει μόνιμα στην Ελλάδα και αυτή την περίοδο σκηνοθετεί για τον ΘΟΚ την παράσταση "Γεθσημανή". Ένα έργο που αναφέρεται στη διαπλοκή της πολιτικής. Διερωτώμαι, από την εμπειρία της στην Ελλάδα, εάν ο θεατής σε συνθήκες οικονομικής κρίσης επιζητεί περισσότερο τις κωμωδίες. "Ο κόσμος έχει ανάγκη να δει πράγματα αληθινά, που θα τον αγγίξουν, που θα μιλήσουν στην ευαισθησία του, που θα του δώσουν αισιοδοξία και θα του μιλήσουν για αγάπη. Ο θεατής θέλει αλήθεια, δεν θέλει να τον κοροϊδέψουν. Θέλει σεβασμό, για να μπορέσει και αυτός να ξαναβρεί τον αυτοσεβασμό του" λέει η γνωστή σκηνοθέτρια, η οποία βλέπει την τέχνη της ως έναν τρόπο να εκφράσει την άποψή της και να στείλει τα δικά της μηνύματα.

Ένας αλλιώτικος... θεατρικός ρόλος
Οι οικονομικές συνθήκες που επικρατούν στην Κύπρο και στη Νότια Ευρώπη, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστους τους ανθρώπους του κυπριακού θεάτρου. Οι θεατρικές σκηνές παίρνουν τη ρεβάνς, ανεβάζουν παραγωγές που έχουν να κάνουν με τα όσα βιώνουμε, ενώ κάποιες εξ αυτών, μειώνουν το εισιτήριο εισόδου. Άλλωστε, είναι γνωστό πως οι Κύπριοι ηθοποιοί ανέκαθεν επιδείκνυαν μια ιδιαίτερη ευαισθησία σε ό,τι αφορά στις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, πόσω μάλλον αυτή την περίοδο. Το "CyrusAid" το οποίο κατάφερε να στηρίξει σχεδόν δεκαπέντε χιλιάδες οικογένειες, ήταν μια προσπάθεια που στηρίχθηκε από ανθρώπους του θεάτρου. Τώρα, τη σκυτάλη αυτής της προσπάθειας, παίρνουν διάφορες θεατρικές ομάδες, οι οποίες διαθέτουν τα έσοδα των παραστάσεών τους για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Ας μιλήσουμε για αλήθειες...
Τη δική τους θεατρική αλήθεια καταθέτουν σεναριογράφοι, σκηνοθέτες και ηθοποιοί on stage. "Μετά τα τραγικά γεγονότα της 16ης Μαρτίου, σκέφτηκα τι μπορείς να σατιρίσεις. Ο κόσμος τα έχει χαμένα. Έχουν χαθεί περιουσίες. Κινδυνεύουμε να χάσουμε την πατρίδα μας. Θα έρθει ο κόσμος να γελάσει με τι; Με τα δύσκολα που περνά; Μετά σκέφτηκα ότι ίσως να είναι μία διέξοδος. Μια ευκαιρία, όχι να ξεχάσει αυτά που περνά, αλλά να τα δει μέσα από το μεγεθυντικό φακό της σάτιρας, να τα απομυθοποιήσει, να δει να γελοιοποιούνται αυτοί που ευθύνονται για αυτή την κατάσταση. Να δούμε όλοι και τα δικά μας λάθη και την ανοχή που δείξαμε όλα αυτά τα χρόνια σε κάποιους άθλιους, στους οποίους δώσαμε την ευκαιρία να μας φέρουν εδώ όπου μας έφεραν" λέει ο Γιώργος Τσιάκκας, ο οποίος ανεβάζει την επιθεώρηση "... και μη χειρότερα". Το δε Σατιρικό θέατρο παρουσιάζει την εξίσου επίκαιρη κωμωδία του Βασίλη Κωνσταντίνου "Τρόικα; Βάρτου... ρίγανη", η οποία εκτυλίσσεται σε κάποιο χωριό της Κύπρου μετά την κάθοδο της Τρόικας. Η ομάδα Contemporary Theatre καταπιάνεται με το θέμα της ανεργίας των νέων και παρουσιάζει το έργο "ΣώβρακLess", ενώ το Θέατρο Ένα τα λέει γερμανικά με το έργο των ΡέππαΠαπαθανασίου "Ράους (Ουστ από δω)". Μια κωμωδία με τραγικοκωμικές καταστάσεις που σκορπά γέλιο και μιλά για αλήθειες. Και αυτή τη στιγμή το θέατρο έχει να μας πει και να μας αποκαλύψει πολλές τέτοιες!