"Χωρίς πληγές, χωρίς στεναχώρια δεν υπάρχει μεγάλη χαρά"

Δημοσιεύτηκε στις 06 Ιουνίου 2018

Συναντηθήκαμε στην είσοδο του Σίγμα. Φωτογραφιζόταν, χαμογελούσε, μιλούσε με όλους όσοι τον πλησίαζαν και είχε συνέχεια μία μεγάλη χαρά. Ένας αυθεντικός σταρ μίας άλλης εποχής. Αυτό είναι ο Γιάννης Βογιατζής, ένας σταρ, αλλά περισσότερο είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος που διανύει σήμερα την ένατη δεκαετία της ζωή του. Αν μιλάμε λοιπόν για ζωντανούς θρύλους, ο Γιάννης Βογιατζής είναι αναμφίβολα ένας από αυτούς. Βρέθηκε στην Κύπρο με αφορμή τις παραστάσεις του έργου ‘Γοργόνες και Μάγκες’, την μεταφορά στο θέατρο της κινηματογραφικής επιτυχίας της Φίνος Φιλμ και του Γιάννη Δαλιανίδη στην οποία πρωταγωνιστούσε μαζί με ένα θρυλικό καστ. Σήμερα, υποδύεται τον ίδιο ακριβώς ρόλο στο θέατρο, 50 χρόνια μετά, φορώντας μάλιστα το ίδιο πουκάμισο.

Του ζήτησα να μου αφηγηθεί τη ζωή του και γέλασε. ‘Μην με βλέπεις έτσι, κάποτε υπήρξα και μικρός’, μου λέει. Με έντονη αίσθηση του χιούμορ, άνοιξε την καρδιά του και μου μίλησε για αυτή την γεμάτη ζωή που έζησε δίπλα σε ανθρώπους-θρύλους. ‘Γράφουμε’, με ρωτά. ‘Γράφουμε’, του απαντώ.

Φωτογραφία Γεράσιμος Δομένικος/FOSPHOTOS

Γεννήθηκα στο Αιτωλικό Μεσολογγίου

Είχα που λέτε ένα πατέρα, ο πατέρας μου είχε μία σύζυγο και οι δυο μαζί έκαναν εμένα σαν πρωτότοκο γιο. (Γελάει). Ο πατέρας μου λόγω της επαγγελματικής του ιδιότητας γύριζε σε όλη την Ελλάδα. Γεννήθηκα στο Αιτωλικό Μεσολογγίου, γενέτειρα του πατέρα μου. Μεγάλωσα όμως στη Μυτιλήνη, στο Βόλο, στο Αλιβέρι Ευβοίας, στην Κέρκυρα όπου πέρασα όλη την Κατοχή. Μετά ήρθαμε στην Αθήνα όπου ζούσε η οικογένεια της μητέρας μου. Από τότε είμαι μόνιμος κάτοικος Αθήνας και ενίοτε κάτοικος και της Κύπρου (Γελά) και της υπόλοιπης Ελλάδας. Έχω πάει στην Αμερική και στον Καναδά ως ηθοποιός για παραστάσεις.

Το θέατρο δεν το αντιμετωπίζω μόνο ως επάγγελμα. Ο ηθοποιός δεν κάνει μόνο μία δουλειά ασκεί και ένα λειτούργημα. Εάν αυτά τα δύο δεν συμβαδίζουν, τότε ο ηθοποιός ή θα είναι ένα ψώνιο ή θα είναι ένας άνθρωπος που δεν θα είναι καλλιτέχνης.

Έχω μία φωτογραφία, η οποία υπάρχει ακόμα από το Αλιβέρι Ευβοίας, όπου λέω το πρώτο μου ποίημα παιδί. Νομίζω ήταν το 1933. Και μάλιστα θυμάμαι και το ποίημα.

Μηχανικός θέλω να γίνω
αυτό πολύ με συγκινεί
αν πάλι σέκος απομείνω
αν με πλακώσει η μηχανή;

Ο χαμός της μάνας μου

‘Τι θα κάνεις όταν τελειώσεις το σχολείο’ με ρωτούσαν; ‘Θα πας στη Νομική, να ακολουθήσεις το επάγγελμα του πατέρα σου;’. Έλεγα όχι, εγώ θα γίνω ηθοποιός. Ο πατέρας μου ήταν νομικός, η μητέρα μου νοικοκυρά, σπάνια γυναίκα την οποία έχασα μάλλον νωρίς. Μάλιστα, όταν την έχασα ήμουνα στη Θεσσαλονίκη. Τότε δεν υπήρχαν τα κινητά τηλέφωνα για να με ειδοποιήσουν αμέσως αλλά ενημερώθηκα με ένα τηλεγράφημα που έλεγε: ‘Δυστυχώς η μητέρα έφυγε’. Δεν κατάλαβα τι σήμαινε το ‘έφυγε’, δεν μου είπαν ‘πέθανε’. Σήμερα λένε ‘έφυγε’ από τη ζωή και πολύ σωστά κάνουν. Όταν το συνειδητοποίησα και κατάλαβα τι συνέβη έπαθα ένα ισχυρό σοκ. Είναι μεγάλο σοκ αυτό μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Ο χαμός της μάνας. Είναι φοβερό. Χάνεις τις ρίζες σου. Έτσι έχασα την μητέρα μου την οποία υπεραγαπούσα και την υπεραγαπώ. Το τελευταίο πράγμα που κάνω όταν βγαίνω στη σκηνή είναι να επικαλούμαι την μνήμη της μάνας μου και τη βοήθειά της. Δεν ντρέπομαι να το πω, γιατί αυτή είναι η αλήθεια.

Όταν ο άνθρωπος δεν έχει χιούμορ και ρυθμό, αποκλείεται να τα αποκτήσει και δια της παιδείας. Θα αποκτήσει ένα επίπλαστο πολιτισμό, μία επιφάνεια

Ο πατέρας μου δεν ήθελε το θέατρο

Η σχέση μου με τον πατέρα μου ήταν άριστη. Ήταν πάντοτε αυστηρός. Δεν ήθελε το θέατρο αλλά αναγκάστηκε να το δεχτεί. Με είχε δει να παίζω. Είχε έρθει μια, δύο φορές στο θέατρο όπως είδε και το βαφτιστικό του και ανιψιό του Γιάννη Βογιατζή, τον τραγουδιστή, που είναι γιος του αδελφού του. Κάποτε κατηφόριζε ο πατέρας μου την Πανεπιστημίου στην Αθήνα με ένα Αρειοπαγίτη και τον ρώτησε: ‘Βρε Κώστα μου, διαβάζω στις εφημερίδες ότι υπάρχουν δύο καλλιτέχνες Γιάννηδες Βογιατζήδες, ο ένας ηθοποιός, ο άλλος τραγουδιστής, τους ξέρεις;’. Και απαντά ο πατέρας μου: ‘Δεν έχω καμία συγγένεια ούτε με τον ένα ούτε με τον άλλον’. (Γελά). Αυτή ήταν η επίσημη θέση του πατέρα μου. Μετά, εντάξει, το δέχτηκε και νιώθω πως ήταν και κάπως περήφανος.

Με την Μάρθα Καραγιάννη στην ταινία "Γοργόνες και Μάγκες" 
 

Δεν διδάσκεται το χιούμορ

Το χιούμορ. Όταν ο άνθρωπος δεν έχει χιούμορ και ρυθμό, αποκλείεται να τα αποκτήσει και δια της παιδείας. Θα αποκτήσει ένα επίπλαστο πολιτισμό, μία επιφάνεια την οποία με την πρώτη ζήτηση θα την χάνει. Ρυθμός και χιούμορ δεν διδάσκονται. Επειδή έχω διδάξει πάρα πολλά χρόνια ελληνική γλώσσα στις δραματικές σχολές σας το λέω μετά λόγου γνώσεως.

Δραματική σχολή και εμφύλιος

Τα πρώτα χρόνια που πήγα στην δραματική σχολή, υπήρχε ο εμφύλιο πόλεμος στην Ελλάδα. Ήθελα να πάω στο Εθνικό Θέατρο, σε καμία άλλη σχολή. Πήγα να ρωτήσω και μου είπαν δεν δίνουμε εξετάσεις. Όλα αυτά το 1947. Έδιναν εξετάσεις για το ’48. Δηλαδή υπήρχε μία τάξη η οποία δεν λειτούργησε ποτέ. Το Εθνικό είχε τρίτη τάξη και μετά που μπήκαμε εμείς πρώτη. Δεύτερη τάξη δεν υπήρχε λόγω του Εμφυλίου. Όταν έδωσα εξετάσεις, είπα ένα μονόλογο από τους ‘Πέρσες’. Μπήκα μέσα έσκουζα, φώναζα… Ήταν ο Ροντήρης στην εξεταστική επιτροπή, ο Σπύρος Μελάς, ο Χουρμούζιος. Φοβερά πράγματα. Μου λέει ο Ροντήρης: ‘Παιδί μου γιατί φωνάζεις έτσι;’ Και λέω εγώ: ‘Μου είπαν να το παίξω’. ‘Και νομίζεις ότι έτσι παίζουν;’ ‘Όχι’ του είπα εγώ, ‘Δεν νομίζω τίποτα γι’ αυτό και ήρθα στη δραματική σχολή να μάθω πως πρέπει ακριβώς να το εκφράσω’. ‘Για στάσου’ μου λέει, ‘πες μου το σε παρακαλώ πολύ με τον τρόπο τον δικό σου για να καταλάβω τι λες’. Και το ξαναείπα. Τότε ο Ροντήρης μου λέει: ‘Κάτσε εδώ στην καρέκλα για να δεις τι ακούμε’. ‘Παναγία μου’ λέω ‘με διώχνουν’. ‘Αύριο θα έρθεις να παρακολουθήσεις μαθήματα μέχρι να ξεκινήσει η πρώτη τάξη, στην τρίτη’, μου είπε. Και έτσι πήγα στην τρίτη τάξη όπου ήταν μαθητές τότε η Ειρήνη Παπά, η Άννα Συνοδινού, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Γρηγόρης Βαφιάς από τον οποίο έμαθα πολύ καλά και την ορθοφωνία.

Το όπλο του ηθοποιού, εκτός από το συναίσθημα και όλα αυτά τα περί ποιότητας, είναι και η γλώσσα. Αυτά που λες στη σκηνή, αφού τα καταλάβεις εσύ, να έχεις μετά την τάση και τη θέληση να τα καταλάβει και ο άλλος που σε ακούει. Γι’ αυτό η άρθρωση παίζει μεγάλο ρόλο. Μαθαίνω δε, ότι στις μεγάλες σχολές του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης πρώτο μάθημα έχουν την ορθοφωνία την οποία δίδασκα επί 20 χρόνια τουλάχιστον. Κάποια στιγμή δεν μπορούσα άλλο, δεν προλάβαινα λόγω κινηματογράφου, ραδιοφώνου και θεάτρου.

Η αρχή στο θέατρο

Ξεκίνησα την καριέρα μου από το θέατρο. Η πρώτη μου παράσταση ήταν σε ένα ελεύθερο θέατρο στην Καλλιθέα, το θέατρο ‘Αυλαία’ με τον ‘Έμπορο της Βενετίας’ του Σαίξπηρ. Και λέω ή κάθομαι αυτή τη στιγμή στη σκηνή και αφιερώνω τη ζωή μου σε αυτό που θέλω από τα μύχια της ψυχής μου, το θέατρο ή φεύγω. Επέλεξα βέβαια να μείνω. Είχα βάλει αυτό το δίλημμα στον εαυτό μου. Μα πάντα παίρνεις ένα ρίσκο όταν έχεις ένα έργο και καλείσαι να το ερμηνεύσεις - κατά την δική μου άποψη όχι να το ερμηνεύσεις αλλά να το ζήσεις. Είναι σαν κορώνα γράμματα. Αν σου έρθουν γράμματα θα ζήσεις, κορώνα θα πεθάνεις. Χρειάζεται ένα ρίσκο ψυχικό, βαθιά ανθρώπινο. Ο κάθε ρόλος είναι κάθε φορά και μία καινούργια περιπέτεια. Δεν μαθαίνεις απλά τα λόγια σου και τα λες. Αυτά τα απεχθάνομαι εγώ, δε είχα ποτέ σχέση με τέτοιου είδους παίξιμο. Ποτέ.

Καρέ από την ταινία «Lost and Found: an Athenian story» του Άκη Πολύζου

Αφήνοντας το θέατρο σε αυτή την ηλικία, δεν θα ζήσω πολύ

Το επάγγελμα του ηθοποιού δεν είναι ψυχοφθόρο. Νομίζω ότι αφήνοντας το θέατρο πια σε αυτή την ηλικία, δεν θα ζήσω πολύ. Κάνω μια δεύτερη ζωή μέσα από το θέατρο. Ξεγελάω τον κόσμο. Με βλέπει σαν εμφάνιση, σαν ζωή, σαν έναν άνθρωπο που υπάρχει αλλά υπάρχει μέσα μου και ένας άλλος άνθρωπος ο οποίος συνεχώς είναι ο ρόλος που πρόκειται να ερμηνεύσω ή στον κινηματογράφο ή στο θέατρο. Είναι μεγάλο πράγμα να καλείσαι να ερμηνεύσεις ένα ρόλο στον κινηματογράφο διότι ο κινηματογράφος έχει ακόμα περισσότερο την ταύτιση. Πρέπει να ταυτιστείς με τον ρόλο. Πρόκειται για ένα πλάνο μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Πρέπει να είσαι αυτός ο ρόλος τον οποίο αν δεν το έχεις από μέσα σου αποκλείεται να τον αποκτήσεις δια της απαγγελίας.

Πάντα κάτι μένει μέσα μου από τον κάθε ρόλο. Αυτό το θεωρώ και ένα είδος παιδείας. Πρόκειται για μία παρακαταθήκη που έχεις μέσα σου την οποία θέλεις συνεχώς να ανανεώνεις.

Υπήρξε κινηματογραφικό ζευγάρι για χρόνια με την Ρένα Βλαχοπούλου. Προκόπης και Πολυξένη στο "Ένα κορίτσι για δύο". 

Η αρχή στον κινηματογράφο

Η πρώτη ταινία έγινε ως εξής. Παίζαμε στο θέατρο του Μίμη Φωτόπουλου, στην οδό Πατησίων, που λεγόταν θέατρο Μπουρνέλη. Τότε, ο Φωτόπουλος, στα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση, ήταν από τους αυτοκράτορες του κινηματογράφου. Παίρνω λοιπόν το θράσος και πηγαίνω την ώρα που έκαναν πρόβα ο Φωτόπουλος μαζί με τον Κατσέλη και ζήτησα δουλειά στο θέατρο εκεί. Αυτό προξένησε κατάπληξη στον Κατσέλη και μου λέει ανέβα στη σκηνή και ξεκίνα πρόβα. Έτσι ξεκίνησα να δουλεύω εκεί πράγμα που έγινε η αιτία για να παίξω σε ταινία. Όταν κάποιος ηθοποιός αρρώστησε από την ταινία ‘Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο’, που ήταν η συνέχεια της ‘Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο’ με τον Αλεξανδράκη και την Καρέζη. Στη δεύτερη λοιπόν ταινία το 1957 ήθελαν κάποιον να κάνει τον γιατρό. Ο ηθοποιός αυτός αρρώστησε και δεν θα έκανε τον ρόλο. Έτσι, έρχεται τότε ένας Ζωγραφάκης βοηθός του Σακελλάριου στο θέατρο του Μίμη Φωτόπουλου που κάναμε πρόβα και έψαχνε ένα ηθοποιό επειγόντως. Εκεί, ήταν σπουδαίοι ηθοποιοί εκείνη την ημέρα οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να παίξουν ένα τόσο μικρό ρόλο, ένα πλάνο. Έτσι, έδειξαν εμένα για να πάω να παίξω. Βέβαια, όλη την νύχτα δεν κοιμήθηκα. Ξύπνησα το πρωί πήρα το λεωφορείο και πήγα στο στούντιο. Πήγα εκεί, κάναμε δέκα φορές επανάληψη το πλάνο διότι είχα τρακ και έκανα ένα πλάνο που έλεγε περίπου: ‘Δυστυχώς κυρία μου η κατάσταση της υγείας σας δεν μας επιτρέπει να κάνουμε αυτή την επέμβαση’. Και έτσι η Τζένη Καρέζη παντρεύεται τον Αλέκο Αλεξανδράκη και τελειώνει η ταινία. Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία στον κινηματογράφο.

Έχω κάνει ταινία που δεν έχω πει λέξη

Αγαπώ όλους τους ρόλους που έπαιξα. Από τον πιο μικρό ρόλο με το ένα πλάνο μέχρι τον πρωταγωνιστικό. Έχω κάνει και μία ταινία που δεν έχω πει ούτε μία λέξη. Απλώς χαιρετώ την Βλαχοπούλου από κάτω και την χειροκροτώ που τραγουδάει. Ο κόσμος με θυμάται από αυτή τη σκηνή. Από εδώ με είδε τότε ο Διαλιανίδης στην πρεμιέρα και μου έδωσε πολλούς ρόλους και υπήρξα για χρόνια κινηματογραφικό ζευγάρι με τη Ρένα Βλαχοπούλου.

Κάθε μεγάλος ηθοποιός είναι και μεγάλος άνθρωπος. Και αν είχαν και μερικές εκρήξεις εκνευρισμού ή ο άλλος νόμιζε ότι ήταν περιφρόνηση, δεν ήταν. Κάθε πραγματικά σπουδαίος καλλιτέχνης δεν μπορεί και να μην είναι και ένας σπουδαίος άνθρωπος. Δεν θα μπορεί να κάνει ερμηνείες, θα είναι επιφανειακές. Άρα δεν θα ξέρεις καν και πως λέγεται.

Κωνσταντίνου - Βλαχοπούλου - Βογιατζής και... ο Γάιδαρος του Χότζα

Ο φίλος μου Σωτήρης Μουστάκας

Ο κοντινότερος φίλος που είχα ποτέ στο θέατρο ήταν ο Σωτήρης Μουστάκας. Θα του αφιερώσω και τις παραστάσεις στη Κύπρο. Με το Σωτήρη μέναμε μαζί όλα τα καλοκαίρια. Εγώ, η Μαρία η γυναίκα του και η Αλεξία. Εγώ, η Βασιλική η γυναίκα μου και ο γιος μου ο Κωστής. Ενοικιάζαμε από δύο δωμάτια. Στο ένα έμεναν η μαμά με τα παιδιά και στο άλλο εμείς γιατί γυρίζαμε περασμένα μεσάνυχτα από τα γυρίσματα. Ξυπνούσαμε, τρέχαμε στο γύρισμα ή διαφορετικά παίρναμε τα ψαροντούφεκα και πηγαίναμε για ψάρεμα. Τον γνώρισα σε μία περίοδο που εγώ είδα για πρώτη φορά το όνομά μου να φιγουράρει έξω στη μαρκίζα. Είχα γίνει γνωστός, δεν ξέρω πως. Βλαχοπούλου, Κωνσταντίνου, Βογιατζής. Τότε λοιπόν οδηγούσα και με σταματάει ένας νεαρός Κύπριος για να μου εκφράσει την αγάπη και τον θαυμασμό του. Με άκουγε, όπως μου είπε στο ραδιόφωνο. Από τότε ξεκίνησε μία σχέση αδελφική με τον Σωτήρη.

Στην Κύπρο χρειάστηκε να έρθω λίγο μετά την εισβολή και ήρθα ως εξής. Το ελληνικό κράτος ή ο στρατός, δεν έχω ιδέα, είχε κανονίσει ένα συγκρότημα μουσικό να έρθει στην Κύπρο για να ψυχαγωγήσει τον κόσμο. Τότε με παρακάλεσαν να έρθω για να παρουσιάσεω αυτούς του μουσικούς που ανάμεσά τους ήταν και η Βέμπο. Έτσι με ένα στρατιωτικό αεροπλάνο ήρθαμε στην Κύπρο. Η Κύπρος ήταν καταρημαγμένη, γεμάτη αντίσκηνα. Κλείνω ακόμα τα μάτια και έχω αυτή την εικόνα η οποία θα με ακολουθεί μέχρι τέλος της ζωής μου. Γνώρισα και τον Μακάριο τότε. Ήταν κάτι το απίστευτο. 

Ο ίδιος ρόλος 50 χρόνια μετά

Θυμάμαι εκείνη την περίοδο που θα γινόταν η μεταφορά του ‘Γοργόνες και Μάγκες’ στο θέατρο, είχε αναβληθεί μία παράσταση που θα έκανα στο Εθνικό. Με πήρε ξαφνικά ο Γιώργος Βάλαρης τηλέφωνο, ο παραγωγός και σκηνοθέτης του ‘Γοργόνες και Μάγκες’. Μου εξήγησε ο Γιώργος τι ήθελε να κάνει, πήρα άδεια από το Εθνικό και δέχτηκα την πρόταση.

Βρήκα μάλιστα και το ίδιο πουκάμισο που φορούσα στην ταινία και το φοράω στην παράσταση. Το πουκάμισο αυτό ήταν παραγγελία του Γιάννη Δαλιανίδη που το ήθελε χωρίς γιακά θυμάμαι.

Βρήκα μάλιστα και το ίδιο πουκάμισο που φορούσα στην ταινία και το φοράω στην παράσταση. Το πουκάμισο αυτό ήταν παραγγελία του Γιάννη Δαλιανίδη που το ήθελε χωρίς γιακά θυμάμαι. Τότε στην ταινία η Καραγιάννη έκανε την αδελφή μου ενώ σήμερα τον ρόλο αυτό παίζει η Μαρία Κορινθίου, η οποία πλέον με μία αλλαγή στο σενάριο είναι κόρη μου. Ο κόσμος βλέποντάς με ακριβώς με την ίδια περίπου φάτσα κατά πενήντα χρόνια πιο γερασμένο με την ίδια ποδιά, παντελόνι και πουκάμισο ενθουσιάζεται και είναι σαν να υποδέχεται έναν γνωστό του για τον οποίο του έχει μιλήσει ο παππούς, ο πατέρας του, η μάνα του γι’ αυτόν.

Από τα γυρίσματα της ταινία ‘Γοργόνες και Μάγκες’ θυμάμαι πως κάναμε εξωτερικά γυρίσματα στην Ύδρα. Πολύ δύσκολη περίοδος. Τα εσωτερικά έγιναν στα στούντιο της Φίνος Φιλμ. Τα πρώτα λεφτά από τον κινηματογράφο δεν ήταν τίποτα. Στη συνέχεια δεν μπορώ να πω ήταν αρκετά καλά. Η Φίνος Φιλμ με την οποία έκανα τις περισσότερες ταινίες με αξιολογούσε πολύ καλά και ο Δαλιανίδης με έχει ευεργετήσει με την επιλογή του και πήρα κάποιες πολύ καλές αμοιβές.

Τι μένει σήμερα;

Συνέχεια σκέφτομαι αν έπαιξα σωστά τον τάδε ρόλο και αν τον έπαιζα σήμερα πως θα ήταν, τι μου διέφυγε… Αυτός είναι και ένας λόγος για τον οποίο δεν βλέπω σήμερα τις ταινίες μου όταν παίζονται στην τηλεόραση. Αν δω ταινίες, θα βρίσκω λάθη, θα τα βλέπω και θα στεναχωριέμαι. Μετά σκέφτομαι όλη αυτή την εποχή, πόσο όμορφη και ευτυχισμένη ήταν. Αυτή η ευτυχία της τότε εποχής κάπως σε φέρνει σε κάποια διάσταση ψυχική και αυτό είναι ένα πράγμα που θέλω να το αποφύγω.

Θα συμβούλευα τους νέους να ακούνε τους μεγαλύτερους, τους ανθρώπους που αγαπάει πολύ αλλά και τους νουνεχείς ανθρώπους. Περισσότερο όμως απ’ όλα οι νέοι πρέπει να ακούνε τα ενδόμυχα της ψυχής τους

Πέρασα άσχημα στην Κατοχή

Η σημερινή εποχή πρέπει να είναι ευτυχισμένη για τα νέα παιδιά. Οι νέοι πρέπει να μάχονται πάντοτε για το καλύτερο. Πέρασα άσχημα στην Κατοχή. Θυμάμαι τους ανθρώπους να πεθαίνουν στον δρόμο και να τους παίρνουν με τα καροτσάκια. Θυμάμαι την μητέρα μου να λέει ότι έχει ανορεξία, δεν μπορεί να φάει και μας έδινε το ψωμί που μοίραζε ο Ερυθρός Σταυρός σε μένα και στον αδελφό μου τον Γιώργο. Τον αδελφό μου τον χάσαμε νωρίς. Ήταν ζωγράφος. Απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών. (Βουρκώνει).

Οι νέοι να ακούνε την ψυχή τους

Θα συμβούλευα τους νέους να ακούνε τους μεγαλύτερους, τους ανθρώπους που αγαπάει πολύ αλλά και τους νουνεχείς ανθρώπους. Περισσότερο όμως απ’ όλα οι νέοι πρέπει να ακούνε τα ενδόμυχα της ψυχής τους. Εμένα ο πατέρας μου ήθελε να με κάνει δικαστικό. Τώρα θα ήμουνα κάποιος δικαστικός συνταξιούχος και θα είχα πάθει όλες τις αρρώστιες του κόσμου. Το θέατρο είναι και φάρμακο μεγάλο, μα πολύ μεγάλο φάρμακο. Έτσι και φύγω από το θέατρο, είμαι βέβαιος ότι δεν θα ζήσω και πολύ. Εξάλλου. ότι ήταν να κάνω το έχω κάνει.

Τώρα ετοιμάζομαι να κάνω μία νέα παράσταση στο Εθνικό, με το έργο του Λουίτζι Πιραντέλο ‘Απόψε αυτοσχεδιάζουμε’ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου. Ο ρόλος που κάνω είναι πολύ αληθινός. Όταν τα κάνεις όλα αληθινά, αυτό θα περάσει κάτω και στον κόσμο. Το ψέμα δεν περνάει.

Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα στη ζωή μου

Έχω μετανιώσει μόνο που δεν επέβαλα πιο νωρίς στην οικογένεια μου να βγω έστω και τέσσερα χρόνια νωρίτερα στο θέατρο. Ήταν τότε και η επιστράτευση, δεν υπήρχαν οι αναβολές για σπουδές και όλα αυτά συνέτειναν στον να βγω κάπως καθυστερημένα στο θέατρο και στον κινηματογράφο.

Δεν θυμάμαι ποτέ τα λόγια, ζώντας την κατάσταση τα θυμάμαι

Λατρεύω τον κινηματογράφο. Έκανα και μια ταινία μικρού μήκους φέτος, το ‘Lost and Found: an Athenian story’ του Άκη Πολύζου διάρκειας 24 λεπτών παραγωγή του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος. Μια πολύ καλή δουλειά. Ένας πατέρας που έχει δύο παιδιά, ένα αναγνωρισμένο και ένα εξώγαμο αλλά ήταν άνθρωπος του υποκόσμου. Το ένα παιδί δεν γνωρίζει την ύπαρξη του άλλου. Αυτός επειδή αισθάνεται ότι έρχεται το τέλος του θέλει να τα ενώσει. Πολύ ωραία ταινία. Έχει μέλλον. Αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο. Ζεις μία στιγμή που περνάει για πάντα ενώ στο θέατρο ελπίζεις την επόμενη μέρα να είσαι καλύτερος από την προηγούμενη. Κάθε φορά στη σκηνή πρέπει να είσαι ο άνθρωπος που υποδύεσαι και ότι πρώτη φορά σου συμβαίνει χωρίς να επαναλαμβάνεσαι. Αυτό είναι δύσκολο. Εύκολο μόνο όταν το αγαπήσεις.

Εγώ δεν θυμάμαι ποτέ τα λόγια. Ζώντας την κατάσταση θυμάμαι τα λόγια. Είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο πράγμα που οι μεγάλοι σκηνοθέτες λένε να μην παραδειγματίζονται οι υπόλοιποι ηθοποιοί από μένα. Όταν βιώνεις ολόκληρο το έργο και ακούς τον άλλον που σου απευθύνει τον λόγο αν εσύ δεν το καταλαβαίνεις δεν θα μπορέσεις να του απαντήσεις αν έχεις στο νου σου τα λόγια που πρέπει να πεις. Αυτό είναι απορριπτέο σε αυτή τη δουλειά. Αυτή η δουλειά χρειάζεται συνεχή μάχη. Είσαι στην πρώτη γραμμή του πυρός. Αμύνεσαι για τη ζωή σου επιβάλλοντας ένα πολιτισμό.
 

Αυτή δουλειά με έχει πληγώσει

Χωρίς πληγές, χωρίς μεγάλη στεναχώρια δεν υπάρχει και η μεγάλη χαρά. Το ένα ακολουθεί το άλλο. Χωρίς το ένα δεν υπάρχει το άλλο. Πάντοτε λέω, στα δύσκολα, να μιλήσεις πρώτα με τον εαυτό σου. Σκέψου τι έγινε. Πρώτα κατηγόρησε τον εαυτό σου. Μήπως φταις εσύ; Ή μήπως φταις και εσύ σε όλα αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν σε όλες τις πτυχές της ζωής. Να μην είσαι απλά ο αυστηρός κριτής από έξω και να κρίνεις. Θα κρίνεις άμα τα έχεις περάσει και εσύ αυτά τα πάθη.

Αυτό δεν το κάνει κανένας άνθρωπος αλλά το κάνουν οι νουνεχείς. Οι σωστά παιδευμένοι. Γι’ αυτό εγώ είμαι πάντοτε υπέρ της αριστείας. Από την αριστεία γνωρίσαμε τους μεγάλους συγγραφείς, μουσικούς και καλλιτέχνες.

Η Δημοκρατία πάντοτε θα βρει τη λύση

Αν θα τα καταφέρει η Ελλάδα να ορθοποδήσει; Βεβαίως! Εδώ ορθοποδήσαμε από την Κατοχή και δεν θα τα καταφέρουμε τώρα; Βεβαίως! Η Δημοκρατία πάντοτε θα βρει τη λύση. Η Δημοκρατία. Την οποία πρέπει όλοι να έχουμε μέσα μας, να είμαστε δημοκρατικοί. Όπως βλέπεις τον άλλον να αισθάνεσαι ότι είσαι εσύ. Τότε λοιπόν θα υπάρξει πολιτισμός και πρόοδος. Αλλιώς δεν υπάρχει τίποτα. Υπάρχουν κάτι εγωιστικά πλάσματα που θέλουνε να επιβάλουν δια της βίας τις απόψεις τους. Απόψεις δια της βίας δεν επιβάλλονται. Εξου  και η πτώση όλων των δικτατοριών. Καμιά δικτατορία δεν πήγε παραπέρα. Ποτέ. Μα ποτέ.

Τα ακροδεξιά στοιχεία πάντα υπήρχαν. Η μεγάλη τέχνη είναι το να είσαι εσύ δημοκρατικός. Εγώ μπορώ να συζητήσω με όλους τους ανθρώπους. Από το ένα άκρο στο άλλο. Τους δέχομαι όλους και στο τέλος θα τους κάνω να συμφωνήσουν μαζί μου γιατί εγώ λέω αυτά που αισθάνομαι και αυτά που αισθάνομαι νομίζω ότι είναι έντιμα και σωστά.

Παραστάσεις ‘Γοργόνες και Μάγκες’
Τετ 6 & Πέμ 7 Ιουν, Σ 9, Κ 10 Σκαλί Αγλαντζιάς, Λευκωσία / Παρ 8 Ιουν, Αρχαίο Ωδείο Πάφου. 21.00. Πληρ. 70007705.
Εισιτήρια: www.soldoutticketbox.com και σε επιλεγμένα περίπτερα SO EASY.