"Δεν χρειάζεται να πυροβολήσεις για να σκοτώσεις, μπορείς να το κάνεις και με μια λέξη"

Δημοσιεύτηκε στις 09 Νοεμβρίου 2018

Η Ελληνίδα ηθοποιός Ράνια Σχίζα πρωταγωνιστεί στο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη ‘Ο ήχος του όπλου’, την πρώτη παραγωγή της Νέας Σκηνής του ΘΟΚ για την καινούρια σεζόν. Συναντηθήκαμε λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα και μιλήσαμε για αυτό το σπουδαίο έργο που σκηνοθετεί ο Άδωνης Φλωρίδης. 

Αυτή είναι η πρώτη σας επαφή – επαγγελματικά τουλάχιστον με την Κύπρο. Πώς νιώθετε γι’ αυτό;
Νιώθω χαρούμενη και τυχερή. Με αφορμή αυτή την εξαιρετική επαγγελματική πρόταση θα είμαι στην Κύπρο για πέντε μήνες. Ήδη έχει περάσει ο ένας κι ούτε που το κατάλαβα. Καθημερινά πρόβες, αξιόλογοι άνθρωποι, όμορφα μέρη και για πρώτη φορά στη ζωή μου περνάω τόσο πολύ χρόνο μόνη μου, καθότι η καθημερινότητά μου έχει αλλάξει.

Και πώς είναι η εμπειρία με τον ‘Ήχο του όπλου’ στον ΘOK;
Πολύ καλή· θα ’θελα να μου μείνει αξέχαστη. Γίναμε ομάδα από τις πρώτες αναγνώσεις, μπορώ να πω. Ωραία χημεία, διαθεσιμότητα, όρεξη, περιέργεια, επικοινωνία, δόσιμο στην πρόβα... Απολαμβάνω τη διαδικασία.

Πώς προέκυψε αυτή η πρόταση;
Μου έκανε την πρόταση ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΘΟΚ, ο κύριος Σάββας Κυριακίδης. Μεγάλη μου τιμή.

Έχετε αγωνία για την πρεμιέρα; Πώς διαχειρίζεστε τις πρεμιέρες;
Το να σκέφτομαι την πρεμιέρα και να αγωνιώ γι’ αυτήν, μόνο ανασταλτικό μπορεί να είναι. Προς το παρόν το αφήνω στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Καθετί στην ώρα του.Όσον αφορά τη διαχείριση της πρεμιέρας και των παραστάσεων γενικότερα, προσπαθώ να συμμαχήσω με το άγχος μου και να κρατήσω την εγρήγορση που μου δίνει. Οι ηθοποιοί πάνω στη σκηνή είμαστε γυμνοί, αφύλαχτοι, εκτεθειμένοι και υπό κρίσιν. Οφείλουμε να συμφιλιωθούμε μ’ αυτό και να αντιμετωπίζουμε με γενναιότητα την ανασφάλειά μας.

Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση και τον δικό σας ρόλο;
Μια γυναίκα παντρεμένη από χρόνια στην επαρχία, έρχεται στην πόλη της την Αθήνα για να ψηφίσει στις βουλευτικές εκλογές. Εκεί θα συναντήσει τον γιο της –πρωτοετή της Βιομηχανικής Σχολής– τον οποίο έχει να δει έναν ολόκληρο χρόνο, καθώς και κάποια άλλα πρόσωπα. Μέσα σε λίγες ώρες και εν μέσω προεκλογικών συνθημάτων και πανηγυρισμών θα συμβούν πολλά και τα ανθρώπινα όρια θα δοκιμαστούν. Έχω το ρόλο της Κάτιας, της μητέρας, μιας γυναίκας παγιδευμένης στη λανθασμένη επιλογή της να παντρευτεί τον άντρα που ερωτεύτηκε. Έναν άνθρωπο με εντελώς διαφορετική ιδεολογία και νοοτροπία από τη δική της. Τον ακολούθησε στην επαρχία που ζούσε και μαζί μ’ αυτόν «παντρεύτηκε» και την οικογένειά του, με την οποία δεν μπόρεσε να επικοινωνήσει ποτέ. Για να αντέξει σιώπησε, η κουζίνα και η μουσική έγιναν το καταφύγιό της. Τσιγάρο και ποτό. Οι συγκρούσεις μέσα της τεράστιες, την εξασθενούν.

Η αγωνιώδης επιθυμία της να επικοινωνήσει με τον γιο της, να τον προσεγγίσει μένει μετέωρη.
Καταπιεσμένη κι η ίδια κάνει ακριβώς το ίδιο στα παιδιά της, ανίκανη να διαχειριστεί την αγάπη της γι’ αυτά. Θύμα και θύτης μαζί.

‘Ο ήχος του όπλου’ δεν ακούγεται ποτέ, διαβάζουμε στην περίληψη του έργου. Τί κρύβεται πίσω από αυτό τον συμβολισμό;  
Ναι δεν ακούγεται. Δεν χρειάζεται να ακουστεί για να νιώσεις την απειλή. Αρκεί που το έχεις εκεί. «Σου περνάει τη δύναμή του» όπως λέει ο Γιαννούκος, ένας από τους ήρωες του έργου. Δεν ξέρω αν απαντώ στην ερώτηση αλλά σκέφτομαι ότι δεν χρειάζεται να πυροβολήσεις για να σκοτώσεις… μπορείς να το κάνεις και με μια λέξη…

Τι έχει να μεταφέρει στο θεατή αυτό έργο που διαδραματίζεται στην Ελλάδα του 1985;
Ήταν μια εποχή έντονα πολιτικοποιημένη στην Ελλάδα, αλλά το έργο θεωρώ ότι την υπερβαίνει. Υπό την έννοια ότι ξεπερνά την εποχή που γράφτηκε και μπορεί να σταθεί στο σήμερα και να το καθρεφτίσει. Το πανηγυρικό κλίμα των εκλογών, οι αντιπαραθέσεις, οι προεκλογικές συγκεντρώσεις, οι επαναλαμβανόμενες πολιτικές υποσχέσεις και τα συνθήματα, η αναζωπύρωση της ελπίδας για κάτι επιτέλους καλύτερο… Και μέσα σε όλο αυτό το τζέρτζελο, οι προσωπικές ιστορίες, η ανθρώπινη ανάγκη για αγάπη, για επικοινωνία, για δουλειά, για αξιοπρέπεια… Μια νέα γενιά χωρίς προσανατολισμό και η αγωνία για το μέλλον της. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Τι συναισθήματα σας προκαλεί η γραφή της Λούλας Αναγνωστάκη;
Με αναστατώνει! Ο λόγος της λειτουργεί σαν νυστέρι. Πάει βαθιά, σε κόβει… σε κόβει κι άλλο… Αθόρυβα. Σκληρός και τρυφερός μαζί· και πόσο χιούμορ! Για μένα «Ο ήχος του όπλου» είναι ένας τεράστιος καθρέφτης όπου καθρεφτιζόμαστε όλοι.

Πόσο επηρεάζει την καθημερινότητά σας ένας ρόλος; Το σκέφτεστε, κρατάτε μέσα σας συναισθήματα από τις πρόβες, τις παραστάσεις ή όταν κατεβαίνει η αυλαία είστε ξανά η Ράνια και απομακρύνεστε από αυτό;
Ναι την επηρεάζει. Υπό την έννοια ότι όταν παίζω στο θέατρο – για όσο διάστημα συμβαίνει αυτό – από το πρωί που ξυπνάω είμαι με τη σκέψη της παράστασης. Κάνω ότι άλλο είναι να κάνω μέσα στη μέρα προσπαθώντας να ανταποκριθώ στα της καθημερινότητας και να μην «αδικήσω» τους ανθρώπους μου, αλλά σε μια θεσούλα του μυαλού μου υπάρχει πάντα η παράσταση και ο ρόλος. Δε φεύγει από κει. Πάμε μαζί.

Πώς είναι η συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη της παράστασης, Άδωνι Φλωρίδη;
Η πρώτη λέξη που μου έρχεται για τη συνεργασία μας είναι «αγαπησιάρικη». Και είναι τόσο σημαντικό και σπάνιο αυτό. Είναι ένας άνθρωπος γελαστός, ήρεμος, με υπομονή, έμπνευση, πολύ δοτικός, ανοιχτός, παθιασμένος, ουσιαστικός. Δεν μας φοράει τίποτα. Ψάχνει διαρκώς μαζί μας. Δίνει χώρο στον ηθοποιό, τον εμπιστεύεται. Γι’ αυτό τον εμπιστεύομαι κι εγώ. Είμαστε όλοι συνδημιουργοί.

Γίνατε ευρέως γνωστή μέσα από μία πολύ επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά, τις ‘Σαββατογεννημένες’. Σας φωνάζουν ακόμα ‘σενιόρα Σούλα’ σήμερα; Σας ενοχλεί αυτό; 
Οι «Σαββατογεννημένες» ήταν η πρώτη μου επαφή με την τηλεόραση μετά από 13 χρόνια μόνο θέατρο. Ναι, ακόμα και σήμερα ακούω πολλές φορές να με φωνάζουν «σενιόρα Σούλα». Πραγματικά, δεν μ’ ενοχλεί καθόλου γιατί είναι μια σειρά κι ένας ρόλος που αγάπησα πάρα πολύ.

Πρεμιέρα Παρ 9 Νοε, Νέα Σκηνή ΘΟΚ, Λευκωσία, 20.30.