Η Αργυρώ Τουμάζου είδε την παράσταση "Το Έντομο"...

Δημοσιεύτηκε στις 04 Μαΐου 2015

Ο Αμερικανός ηθοποιός και συγγραφέας Tracy Letts από το Σικάγο πρέπει να είναι από τους λιγοστούς "τυχερούς", αφού δύο έργα του προγραμματίστηκαν να ανέβουν στην πρωτεύουσα την ίδια εποχή, και μάλιστα με χρονολογική σειρά συγγραφής για γραμμική εμβάθυνση! Πρώτο έκανε πρεμιέρα "Το Έντομο" (Bug,1996), σε μια παραγωγή μικρής κλίμακας της θεατρικής ομάδας Point Τo, στο συμπαθητικό κι ευέλικτο μαύρο θεατρικό κουτί του WhereHaus 612. Πρόκειται για ένα σκοτεινό, ψυχολογικό θρίλερ, με αιμοδιψείς τάσεις και συνωμοσιολογία σε πρώτο επίπεδο, και σε δεύτερο, το άκρος της μοναξιάς, την παράνοια και πτώση. Το δεύτερο, του Letts, γραμμένο μια δεκαετία μετά, "August: Osage County" (2007), που μετά τις δύο αναβολές και τη μία ακύρωση (για μεταφορά για την επόμενη σεζόν) τελικά ανεβαίνει στις 22 του μήνα.

Στο "Έντομο" παρακολουθούμε μια μεσήλικα γκαρσόνα, ανασφαλή και φοβισμένη, με προϊστορία βίας και κακοποίησης από τον πρώην της, συμπεριλαμβανομένης και της απαγωγής του παιδιού της 10 χρόνια πριν... ένα άτομο ερείπιο εσωτερικά, που μετά βίας κρατιέται σε μια σταθερή πορεία κι επιλέγει τη μοναξιά της σ' ένα φτηνό δωμάτιο, ως τη μόνη αυτοπροστασία.

Σ' αυτή τη μοναξιά έρχεται να προστεθεί ένας άλλος παράξενος χαρακτήρας του περιθωρίου, ένας νεαρός πρώην στρατιώτης, ίσως και λιποτάκτης. Εκεί που πάει να εξελιχτεί σε ρομάντζο αλληλεξάρτησης, κόντρα στην απειλή του βίαιου πρώην, μια άλλη δυναμική παίρνει μπρος με την ανακάλυψη του πρώτου εντόμου στο κρεβάτι τους. Ο κόσμος των εντόμων, πραγματικών ή φανταστικών, που ακολουθεί το νεαρό, σιγά-σιγά παρασέρνει και την γκαρσόνα που του αφιερώνεται σαν το μόνο σύντροφο που έχει. Μαζί βυθίζονται σε μια παράνοια φόβου και πολέμου έναντι των εντόμων, των κακών δυνάμεων, του αμερικανικού στρατού, των πειραμάτων, των ψυχοφαρμάκων... και όλη την τρέλα και μανία καταδίωξης που την συνοδεύουν.

Το έργο και η παράσταση καταφέρνουν να ζωντανέψουν αυτή τη σταδιακή παράνοια που εξελίσσεται σαν θρίλερ, ενώ ταυτόχρονα υποβόσκει η αίσθηση της ψευδαίσθησης. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο πώς η απελπισμένη γκαρσόνα τον ακολουθεί βήμα-βήμα, με ό,τι πέρασε πριν, τα βάσανά της, να γίνονται ενεργειακή τροφή για την κατάβασή της σ' αυτή την παράνοια που δεν μπορεί παρά να έχει τραγικό τέλος. Η ευάλωτη, απελπισμένη κι αδύναμη ανθρώπινη φύση στα άκρα της φαίνεται να γοητεύει το συγγραφέα και προφανώς και το κοινό, αφού τα έργα του κερδίζουν και σε εμπορικότητα και σε κριτική επιτυχία. Ενδεικτικά, και τα δύο πιο πάνω έργα του έχουν γίνει ταινίες με μεγάλους αστέρες του Hollywood.

Στην πρώτη του θεατρική σκηνοθεσία ο Νίκος Μυλωνάς, διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης τηλεόρασης, απλώνει το σκηνικό του δεξιά κι αριστερά της κεντρικής σκηνής, σαν παρακείμενα κουτιά σε μαύρο πλαίσιο, και μας δίνει ένα γουστόζικο δείγμα γραφής της "τέχνης" του. Φωτίζει τολμηρά το δράμα συνάδοντας αποτελεσματικά με τις αλλαγές του, από το ροζ του ρομάντζου ως την εκτυφλωτική λευκή σκληράδα της φρίκης, στο λιτό και καλαίσθητο μίνιμαλ ντεκόρ, σε σκηνογραφία Ευαγγελίας Ονουφρίου. Ακόμα και τη φλορέντζα (λαμπτήρας) του μπάνιου 'κανόνισε' να τρεμοπαίζει! Δραματουργικά στημένο με σοβαρότητα, έντονο το δραματικό στοιχείο με εξάρσεις κι αίματα, αλλά και διακριτικό χιούμορ χωρίς να προδίδει τους χαρακτήρες. Αν και ο ρυθμός ήταν μάλλον αργός, ίσως από το άγχος της πρεμιέρας ή απλά ακολουθούσε τις δυνατότητες των συντελεστών του, το κρεσέντο του τέλους αποζημιώνει. Ερμηνευτικά ξεχώρισαν η σερβιτόρα της πιο έμπειρης Ευαγγελίας Ονουφρίου, με ξεκάθαρη διαδρομή συναισθημάτων, ενώ πιο αδύνατος ο παρτενέρ της Γιώργος Χριστοδούλου, πρωτόβγαλτος σε πρωταγωνιστικό ρόλο θα λέγαμε, που κέρδισε μεγαλύτερη υπόσταση στη σκηνή από προηγούμενες εμφανίσεις του και κατά κάποιο τρόπο ταιριάζει στο προφίλ του περίεργου νεαρού, με μια φυσική συστολή στο σώμα και μια περίεργη άρθρωση...