Kριτική: To τρίο της συμφοράς

Δημοσιεύτηκε στις 19 Απριλίου 2013

Δεύτερη κωμωδία διαδέχεται την πρώτη παραγωγή της σεζόν στην Κύρια Σκηνή του Σατιρικού Θεάτρου. Αυτή τη φορά αφορά στην εγγλέζικη φάρσα των πατέρα και γιου Ρέι και Μαικλ Κούνεϊ, "Ray Cooney", με την παραδοσιακή αγγλική μπαγαποντιά να μεγαλουργεί, σε μια σύνθετη πλοκή που τρέχει σε τρελό ρυθμό και κλιμάκωση. Και με το χιούμορ, ακόμη και προβλεπτό, παντού υπαρκτό. Η σκηνοθεσία του Έλληνα Θανάση Θεολόγη, χωρίς να βάζει θεαματικούς στόχους, και με μάλλον λιτό στήσιμο και σκηνικό, καταφέρνει να κτίσει το κωμικό και εξωφρενικό σενάριο της φάρσας με προσοχή και αποτελεσματικότητα. Η παράσταση κυλά σε ρυθμό, ενώ οι ερμηνείες ισορροπούν κι εναλλάσσονται μεταξύ φυσικότητας και κωμικής ακρότητας, με ένα στίγμα αγγλικού χιούμορ. Έτσι κι αλλιώς η περίτεχνη δραματουργία του Cooney, με την απίθανη κακοτυχία του νεαρού ζευγαριού που βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο έγκρισης για την υιοθέτηση ενός παιδιού, και που δεν είναι άλλη από την "αλλοπρόσαλλη" -και ψιλοπαράνομη πάντα- βοήθεια των δύο αδελφών του συζύγου, τους στροβιλίζει όλους σε ένα χάος από ψέματα και υποκρισίες, και προσφέρεται για δοκιμασίες κωμικής ερμηνείας. Επίσης τα επιπρόσθετα μουσικοχορευτικά εμβόλιμα, μια φόρμουλα που χρησιμοποιεί επανειλημμένα ο θίασος σε κωμωδίες και όχι πάντα πετυχημένα, εντάχθηκαν εδώ και στην πλοκή, αλλά και έδωσαν μια ανάσα και αποστασιοποίηση που λειτούργησε. Εξ αρχής το πρωταγωνιστικό ζεύγος της Λίντας και του Τομ, από τη Μαριάννα Καυκαρίδου και τον Βασίλη Μιχαήλ αντίστοιχα, είναι ξεκάθαρα ανισόρροπο, σε πειστικές ερμηνείες από τους δύο. Η μεν πιο αυστηρή και τσαούσα, κι ας ξεγελούσε με το ερωτικό χορευτικό της αρχής, σε μια στιβαρή, κλισέ και έντονη ερμηνεία από την Καυκαρίδου. Αντίθετα πιο υποτακτικός κι ευέλικτος ο σύζυγος του Μιχαήλ, ο σχετικά νοήμων μεταξύ των τριών αδελφιών, παρόλο που παρασύρεται εντελώς από τους άλλους δύο σε ένα μαραθώνιο αλληλο-κάλυψης, ένα ρόλο που τον ζωντανεύει αρκετά καλά και κωμικά. Αρκετά κωμικός και πειστικός ο Μιχάλης Κορναράκης στο ρόλο ενός κομπιναδόρου αδελφού, καθώς και ο Φώτης Αποστολίδης σαν ο πιο αφελής από τους τρεις, παρόλο που το σκηνικό στήσιμο με τις σακούλες με τα ανθρώπινα μέλη ήταν λίγο φλύαρο και αμήχανο. Λιγότερο πετυχημένος ο αστυνομικός του Μάριου Κακουλλή, με μια υπερβολή μανιέρας που σκουντουφλούσε στη ροή των υπολοίπων. Στο πλαίσιο της υπερβολής και της καρικατούρας κινήθηκαν επίσης και οι μετανάστες παππούς και εγγονή, Στέλλα Φιλιππίδου και Ανδρέας Ρόζου, χωρίς να θυμίζουν πολύ Σρι Λάνκα, με τόσο πολύ φίλημα στο στόμα. Αντίθετα, ελκυστική, ψιλή νότα έδωσε στο τέλος ο Ρώσος μαφιόζος του Χρήστου Κωνσταντινίδη. Πολύ καλή και κωμική η Πόπη Αβραάμ, παλιά καραβάνα της κωμωδίας, σαν η αυστηρή επιθεωρήτρια της υπηρεσίας υιοθεσίας, που έβγαζε μάτι με το κατακόκκινο κοστουμάκι, σαν σήμα κινδύνου.