Misery

Δημοσιεύτηκε στις 04 Ιανουαρίου 2013

Μπαίνοντας στο ξύλινο και κλειστοφοβικό δωμάτιο του σκηνικού, στην υπόγεια Κάτω Σκηνή του Σατιρικού θεάτρου, σε πιάνει ευθύς εξ’ αρχής η ψύχρα του περιβόητου ψυχολογικού θρίλερ του φοβερού και πολυδιάβαστου Αμερικανού συγγραφέα-horror Stephen King. Κάποιοι διαβάσαμε το βιβλίο, πολλοί είδαμε και την ταινία, αλλά το άτιμο το στόρι πάλι σε παρασύρει. Η γυμνή και αυστηρή σκηνοθεσία του Νείλου Ιακώβου κτίζει σταδιακά και αποτελεσματικά την ιστορία τρόμου που περνά ένας συγγραφέας ρομαντικών μυθιστορημάτων, όταν ένα αυτοκινητικό ατύχημα θα γίνει η αφορμή για να συναντηθεί με μία παθιασμένη θαυμάστριά, η οποία θα τον σώσει και η οποία θα αποδειχθεί μάλιστα και επικίνδυνα εξαρτημένη από τη ροζ ηρωίδα των βιβλίων του. Τι κι αν αυτός μόλις έχει επιχειρήσει τη δική του απεξάρτηση από το είδος, γράφοντας επιτέλους το πρώτο του λογοτεχνικό κείμενο για τον εαυτό του; Σαν τιμωρία να πει κανείς, σαν δοκιμασία ωρίμανσης, όπως επισημαίνει ο σκηνοθέτης, πάντως βρέθηκε κλινήρης στα χέρια τής νούμερο ένα θαυμάστριάς του, όπως αυτοαποκαλείται η ψυχωτική Άννυ. Η οποία μαζί με την περίθαλψή του, αναλαμβάνει να τον επαναφέρει στο δικό της σωστό δρόμο, κοντά στο Θεό -θα μειωθεί και η αισχρολογία στα γραπτά του- αλλά και λογοτεχνικά, αφού δεν μπορεί να εγκαταλείπει έτσι άσπλαχνα το κοινό του!

Η παραγωγή του Ιακώβου μέσα από λιτά αλλά εύγλωττα μέσα, την ατμοσφαιρική σκηνογραφία του Χάρη Καυκαρίδη, τους καθοριστικούς φωτιστικούς σχεδιασμούς του Γιάννου Χατζηπαρασκευά και την ηχητική επένδυση μυστηρίου του Δημήτρη Ζαχαρίου, φτιάχνουν ένα ιδεώδες περιβάλλον, στενόχωρο και περιορισμένο για να αναδειχθούν μεθοδικά οι μετρημένες και δυνατές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών. Η Πόπη Αβραάμ σε όλο της το ερμηνευτικό μεγαλείο, ήταν απολαυστικά μεταμορφωμένη σε μια Άννυ απλοϊκή από τη μια, με αργή και προσεγμένη κίνηση, χαμηλόφωνη και με ιδιαίτερη εκφορά λόγου, αλλά και με την υποψία της ψύχωσης να αποκαλύπτεται σταδιακά μεν αλλά με φοβερές εξάρσεις. Στο τέλος, βέβαια, τρομακτική. Απέναντί της ο νεότερος Νίκος Νικολαΐδης, στο ρόλο του συγγραφέα, που αν και περιορισμένος στις αντιδράσεις του κειμενικά και σωματικά, αναγκασμένος να σέρνεται από κει κι από δω, η επάξια ερμηνεία του είχε βάθος και ένταση, προσπερνώντας συνήθης μανιέρες.

Το μόνο που απογοητεύει είναι το τέλος, θεαματικό μεν, καθώς η δολοφονική Άννυ σωριάζεται πάνω στο συγγραφέα φωνάζοντας ‘δολοφόνε’, με την ειρωνεία να είναι παραδειγματική… αλλά ημιτελές. Δεν αρκεί να θεωρήσουμε απλά ότι η Άννυ είναι τρελή και της άξιζε ό,τι έπαθε, ενώ ο συγγραφέας τη γλίτωσε, μια και αυτό ικανοποιεί μόνο την ανάγκη του θρίλερ. Το δράμα χρειάζεται και μια κάποια λύση στα ζητήματα που τέθηκαν. Ένα επιμύθιο. Τι άφησε όλη τούτη η εμπειρία

στο συγγραφέα. Κι αν θυμάμαι καλά, στο έργο του Κινγκ βλέπουμε το συγγραφέα μετά το συμβάν και γίνεται αναφορά στη νέα του δουλειά, αυτήν δηλαδή που άρχισε λίγο πριν το ατύχημα. Αλλιώς, προς τι η όλη δοκιμασία;

Info: Κάτω Σκηνή-Σατιρικό Θέατρο